Page 82 - Hand in Hand - Editie 7

UIT STAND
SLEUTELMOMENTEN
Het teleurstellende duel in de ArenA kun je vanuit veel invalshoeken bekijken. Je kunt je afvragen
waarom Feyenoord tegen een matige tegenstander niet meer kansen bij elkaar voetbalde. Andere opties zijn
om te kijken welke fouten aan de tegengoals voorafgingen of hoe het was gesteld met de wedstrijdmentaliteit. En, je zou er bijna aan wennen: welke dubieuze rol speelde scheidsrechter Makkelie ook deze keer?
Daags na de wedstrijd ben ik vooral ziek van de gemiste kans om in één seizoen tweemaal te winnen van een povere aartsvijand. En ja, de angst overheerst dat we vanaf nu weer jarenlang genoe- gen moeten nemen met kansloze mis- sies tegen onze Amsterdamse vrienden, die straks de kassa horen rinkelen vanwege deelname aan de Champions League. En zullen zij dan ook overal naast grijpen op de transfermarkt omdat ze te lang wachten met het halen van adequate vervangers? Er is nu geen Mislintat, die ons komt verlossen.
Waar ging het in aanvallend opzicht mis? Zoals zo vaak dit seizoen was
er te weinig diepgang en tempo. Die zeldzame keer dat Antoni Milambo
een loopactie maakte richting de Amsterdamse ‘zestien’ was er
gelijk groot gevaar. Waarom zijn dat uitzonderingen? Vaak ook was er onzuiverheid in de voortzetting. Het oogt ook allemaal zo onschuldig voorin. Als Igor Paixão even niet aan eigen succes had gedacht in de eerste helft bij een overalsituatie in het voordeel van Feyenoord was Anis Hadj Moussa misschien op slag ‘het mannetje’ geweest. Ook afspelen naar Ayase Ueda was een betere optie dan de mispeer die Paixão produceerde. Ueda blijft trouwens een oosters mysterie. Wanneer lost hij eindelijk zijn belofte in? Hij slaagt er uitstekend in om onzichtbaar te blijven, al wordt hij
ook erg niet geholpen door bruikbare voorzetten. En dan was er nog de enorme kans voor Hadj Moussa in de tweede helft. De man met de fluwelen balbehandeling kon de bal oog in oog met Pasveer ogenschijnlijk gemakkelijk in de ‘lege’ linkerhoek plaatsen,
maar koos helaas voor een druistige oplossing.
Ook in de verdediging waren het zulke details die ervoor zorgden dat we deze middag met lege handen bleven. De afgang in Lille had er niet toe geleid dat Feyenoord-verdedigers of -middenvel- ders ‘volle bak’ terugsprintten wanneer hun directe tegenstander dreigend doorkwam. Beide doelpunten van de ‘zodenzonen’ (en veel meer tegengoals dit seizoen) kwamen voort uit dit gebrek aan scherpte op beslissende momenten. Wie die scherpte wél had: Timon Wellen- reuther. Door de late treffer van Taylor werd zijn gestopte penalty geen helden- verhaal, maar slechts een voetnoot.
Zijn we aanbeland bij Makkelie, de
man die er vorig jaar persoonlijk voor zorgde dat Feyenoord geen ‘dubbele cijfers’ haalde tegen de aartsrivaal.
Bij 6-0 zeur je niet, maar ook toen waren er volop dubieuze beslissingen en overduidelijke fouten. Ook dit keer brak Makkelie bepaald niet met deze lijn. Saillant detail is dat de VAR telkens meedeelt in de malaise. Beginnen
we met de grootste blunder: de lachwekkende penalty, die zo geweldig werd gekeerd door Wellenreuther. Ik snap dat je kunt twijfelen of het een overtreding was of niet, maar áls je
het dan beoordeelt als een overtreding dan was die zó overduidelijk buiten de ‘zestien’, dat je niet meer ontkomt aan populistische kreten als match-fixing. En de VAR? Dat is een meelijwekkend aanhangsel zonder enige kwaliteit. Zolang de hiërarchie blijft zoals-ie is in de scheidsrechterswereld, moet je als VAR wel erg sterk in je schoenen staan
om de zelfverklaarde kroonprins van het Nederlandse scheidsrechterskorps te corrigeren. Het VAR-duo Dieperink en Vandeursen had niet de ballen om te doen waarvoor ze zijn aangesteld.
De VAR kwam evenmin op de lijn bij de zware overtreding van Kenneth Tay-
lor tegen Quinten Timber. Taylor had
net daarvoor een ‘formele’ gele kaart gekregen omdat hij na het scoren van de winnende goal zijn shirt had uitgedaan, maar Makkelie die een timmermansoog veinsde bij de penalty voor de Amster- dammers, had nu zand in de ogen (en de VAR met hem). In de eerste helft evenmin geel bij een zware tackle op Igor Paixão. De Braziliaan heeft over- duidelijk een imagoprobleem. Omdat
hij bij elk wissewasje ligt te rollebollen, wordt hij niet meer serieus genomen als hij een keer echt wordt geraakt. Je zou verwachten dat de topscheidsrechter die Makkelie zo graag wil zijn, dit onder- scheid wél kan maken, of dat hij wordt geholpen door de VAR; niet dus. En zo ging het maar door: de horroractie van Weghorst tegen Wellenreuther: wegge- wuifd. Opnieuw Igor Paixão die aan de zijlijn doorbreekt, maar wordt aangetikt: niet eens een vrije trap. De overduidelij- ke, maar niet gegeven corner, vlak voor de aanval die tot de 2-1 leidde. Feyen- oord verloor de wedstrijd niet dankzij Makkelie, maar in de optelsom was de leidsman zeker een negatieve factor.
De nederlaag was vooral te wijten aan de vele ‘kwakkelgevallen’ bij Feyenoord en (mede daardoor?) aan het gemis van de absolute wil om te winnen. Het is om te huilen dat de zo matig acterende aartsvijand deze mentaliteit wél in huis heeft en volop meedoet om de titel, terwijl Feyenoord met een veel beter potentieel zelfs moet vrezen voor het missen van Europees voetbal.
TON BRANDS
82
HAND IN HAND