Page 82 - 20230822_defeijennoorder_handinhand_2023/2024_01_DEF.indd

UIT STAND
De A1 is een prachtige snelweg.
Het begin is uitgesproken saai,
zoals zoveel dat in Amsterdam zijn oorsprong heeft. Maar na die valse start nabij Watergraafsmeer wordt het allengs beter. Via Apeldoorn en Hengelo wordt na 157 kilometer asfalt de Duitse grens bereikt. Ergens tussen Hengelo en Enschede maakt de weg een scherpe bocht. Een historische bocht, de reden zal u zo dadelijk duidelijk worden.
Komende uit de richting Enschede naderden we op 16 augustus 1992 in de namiddag de beschreven bocht in de rijksweg 1. Op dat moment kregen we ‘m in het vizier, de spelersbus
van Feyenoord, bedoel ik. Een grote euforie maakte zich van de inzittenden (minus een) meester. Die euforie
was zeer begrijpelijk. Het feit op zich was natuurlijk al uiterst heugelijk, maar voeg daarbij de uitslag van de wedstrijd FC Twente-Feyenoord die we die middag hadden bijgewoond, en u zult begrijpen dat we (minus een, zoals gezegd) in opperste extase raakten.
De ouderen onder ons herinneren zich mogelijk de verbazing na de winst op FC Twente, dat ook in die dagen een geduchte tegenstander was. Niet voor niets stonden de Tukkers aan het einde van dat seizoen 1992-1993 op een vijfde plaats. Feyenoord mocht datzelfde seizoen de kampioensvlag hijsen, maar beide klasseringen
lagen die 16e augustus 1992 vanzelfsprekend nog in de toekomst verscholen. Nadat scheidsrechter Dick Jol voor het eindsignaal had
gefloten, kon FC Twente de wonden likken. De thuisploeg had die middag liefst vijf goals moeten incasseren. Gaston Taument tekende voor de eerste twee treffers en natuurlijk pikte ook József Kiprich zijn goaltje mee. Peter Bosz scoorde de 0-4 en Regi Blinker maakte het kwintet vol.
Terug naar de A1, waar de rood-
witte waarschuwingsborden die
aan de bocht voorafgingen prachtig samensmolten met de kleuren van het Feyenoord-logo op de spelersbus. In de ‘buiging’ passeerden we het voertuig. Het was een gelukzalig moment. Wij claxonneerden natuurlijk uitgebreid, want het gebeurt niet
elke dag dat Feyenoord in Enschede met 0-5 wint. Wim Jansen, destijds technisch directeur, stak zijn duim
op en spelers zwaaiden laconiek. Het leven was goed. Ik zou hier graag schrijven dat Willem van Hanegem zijn grijns grijnsde, maar dat heb ik niet kunnen zien, want ik zat achter het stuur (van onze auto vanzelfsprekend, niet achter dat van de spelersbus). Laat ik het gewoon opschrijven, het maakt het plaatje af: Willem van Hanegem grijnsde zijn grijns.
Wie in ieder geval niet grijnsde, was mijn maatje Ab, een overtuigd Twente- supporter. Dat was een keer nodig ook, want in de jaren dat hij kaartjes regelde voor het duel in Enschede, had hij vaak genoeg kunnen grijnzen. Dit keer onderging hij lijdzaam
het feestgedruis in de auto als de welbekende agrariër met kiespijn. We hadden de spelersbus natuurlijk tot
aan Rotterdam moeten begeleiden, maar achteropkomend (en tamelijk ongeduldig) verkeer, zorgde ervoor dat ik het gaspedaal intrapte – ik snap nog steeds niet waarom. De Datsun 100A Cherry die bij dat gaspedaal hoorde, accelereerde niet bepaald
fel, dus het duurde voor mijn gevoel nog minutenlang voordat we de spelersbus daadwerkelijk voorbij waren. Ik ontwaarde nog net een glimp van de ‘manen’ van John de Wolf, die ongetwijfeld zat te kaarten.
Dit moment in die bocht op de A1 behoort tot de mooiste in mijn leven. Het oergevoel dat over me kwam, bracht een rotsvaste overtuiging
mee: het seizoen 1992-1993 zou een memorabele jaargang worden, dat kon niet anders. Talloze keren reden we nog over de A1 na een uitwedstrijd van Feyenoord, maar het werd nooit meer zo mooi als die keer. Op zondag 13 augustus 2023 keerden we terug van vakantie en passeerden we opnieuw de bewuste bocht. Natuurlijk vertelde ik, zoals altijd als we daar langskomen, het verhaal over de spelersbus, over Wim Jansen, kortom, alles wat u hierboven kunt lezen en nog veel meer. Het is altijd prettig om terug te blikken op die memorabele dag, maar van euforie was dit keer geen sprake. Op de radio klonk
‘Langs de lijn’ dat verhaalde over een uiterst moeizaam openingsduel tegen Fortuna Sittard. Melancholie lag op de loer.
TON BRANDS
82
HAND IN HAND
GELUK OP DE A1