Page 82 - HAND IN HAND

UIT STAND
Ik slaap. Dat kan niet anders. Zolang als ik me kan heugen zijn wedstrijden van Feyenoord ‘billenknijpers’. Je gaat zitten, maar doet het niet van harte. Wat zou het nu weer worden? Als je al eens – en dat was zeldzaam – een goed gevoel had voorafgaand aan een wedstrijd, dan was dat
vaak binnen het kwartier alweer voorbij. Ik ben geen supporter die
zijn genoegen al haalt uit praatjes met medesupporters of de lange
reis van de Veluwe naar Rotterdam. Dat is mooie bijvangst, maar alleen van enig nut in combinatie met de
3 punten. Betonvoetbal à la José Mourinho? Als dat tot de winst leidt, prima toch? Eén luizig countertje na tweemaal drie kwartier ploeteren? Wie maalt erom als we weer 3 punten mogen bijschrijven.
Wat er nu echter gebeurt, tart
elk voorstellingsvermogen. Ons Feyenoord rijgt, na wat kleine haperingen aan het begin van het seizoen, niet alleen de overwinningen aaneen, het gebeurt ook nog eens met fantastisch voetbal. Kijk, dan vind ik die medesupporters ineens allemaal even sympathiek en kan
de terugreis me niet lang genoeg duren. Maar ergens vrees ik dat we besodemieterd worden. Ken je dat gevoel dat je in een droom ergens van afvalt en dan met een schok wakker wordt. Zoiets is er nu ook aan de hand. Deze column wordt niet echt ingetikt, na een leven lang lijden en frustraties kan het toch niet zo zijn, dat we nu ineens de pannen van het dak spelen?
DROMEN
Gelukkig zijn er dan wedstrijden zoals in Madrid. Dat was weer herkenbaar. In de ArenA kwam het ook weleens voor – niet al te vaak helaas – dat we een uur lang leuk meevoetbalden en aan het eind
weer met lege handen stonden. Erg fijn, al die complimenten, maar een gelijkspelletje of een overwinning met 0,5 procent balbezit en nul kansen had me liever geweest. En toch: wat was het duel tegen Atletico een genot om naar te kijken. Proud to be Feyenoorder! Dat waren we altijd al, maar wel met een zwaar gemoed.
De wedstrijd erna ging de droom weer door. Matig spelen en toch rimpelloos winnen in Zwolle. Dat is ook niet al te vaak voorgekomen. Na het vertrek van Dessers en Toornstra dacht ik dat we Feyenoord wel konden opdoeken. Hoe kun je twee van die spelers nu laten gaan? Wat een stommiteit. Eruit met die Slot
en consorten! Maar dan wordt er weer een onbekende slungelachtige tiener gehaald, een postbode of
een apotheker, die ergens op de toendra’s van Mongolië in het zesde van het plaatselijke campingelftal speelde. De eerste weken struikelt de nieuwe aanwinst over zijn eigen woorden en benen. Kijk, dan zijn we weer wakker. Dat was jarenlang de realiteit. Dan echter ondergaat de nieuweling het infiltratieprogramma van supercoach Slot, waarna er een 2.0-versie op de velden verschijnt, die met twee woorden spreekt richting de pers, voorzichtige grapjes in het Nederlands maakt, dubbele scharen
produceert alsof het niets is en elke wedstrijd 21 assists en 15 doelpunten bijschrijft. Wat ik maar zeggen wil: iedereen gaat beter presteren onder Arne Slot. Zelfs de controleur bij de poortjes is zijn horkerige houding kwijt en begroet ons met een glimlach. Wat is er aan de hand?
Help, ik moet dromen! Ontevreden zijn na een 0-4 overwinning in
de ArenA, omdat ons de kans is ontnomen om eindelijk de 8-2 uit te poetsen. Een paar jaar geleden was ik al blij met een kleine nederlaag, want winnen in Amsterdam... dat zou er in mijn leven niet meer van komen. Als de huidige voetbalactualiteit zou worden vervat in het script van een speelfilm zou je zeggen: ‘Kan het
niet een onsje minder, dit is totaal niet realistisch’. Zeg nou zelf: onze vrienden uit Abcoude-Noord onder de degradatiestreep en alleen een ontketend PSV lijkt Feyenoord nog te kunnen afhouden van een nieuwe titel. Nog een paar van die potjes zoals in Madrid en de Saudi Pro League koopt heel Feyenoord op. Wat zou je ook zitten knoeien met volgevreten vedettes als je voor de échte hongerige elitegroep van het moderne voetbal in Rotterdam moet zijn.
Laat ons alsjeblieft nog even dromen. Op Teletekst verschijnt een bericht: ‘Arne Slot tekent levenslang contract bij Feyenoord’. En we leefden nog lang en gelukkig.
TON BRANDS
82
HAND IN HAND