Page 52 - Sprining Sophia magazine

JULIE VAN AKEN:
Ziekte bij kinderen is zo onlogisch. Ze moeten nog aan hun leven beginnen
Meedoen met Sprinting Sophia was nooit eerder in haar opgekomen. Best raar, want de liefde voor auto’s erfde Julie van Aken van haar vader, en ze houdt veel van kinderen. Het is dus zeker niet voor de laatste keer!
Als dochter van een succesvolle Rotterdamse fruit- handelaar kwam Julie van Aken op veel plekken in de wereld. Zo stond haar wieg in het Spaanse Valencia. Ze ontmoette haar eerste man in Los Angeles. Voor- dat ze het wist was ze getrouwd en woonde ze in Engeland met twee kinderen. Niet veel later keerde ze toch terug op het Rotterdamse nest. Nog steeds reist Julie graag en noemt ze meerdere plekken haar thuis.
Kleine wereld
“Met Robert Doornbos was het een warm weerzien bij de start van Sprinting Sophia. Onze families zijn altijd goed bevriend geweest, mede door de kinde- ren. Ook veel andere bekende gezichten, maar het was zeker zo waardevol om nieuwe mensen te leren kennen. Toen ik werd gekoppeld aan mijn bijrijder, reageerde zijn vader heel enthousiast. ‘Ik ken u, ik werkte voor de aannemer die uw huis verbouwde’. Wat een kleine wereld! Ik was erg begaan met deze familie. Hun beide kinderen worden voor een chro- nische ziekte behandeld in het Sophia. De zoon die met mij meereed, was suikerpatiënt. Gelukkig was het door de behandeling goed te beheersen.
We hebben veel plezier gehad.”
Familieleven
De fruithandel is intussen verkocht. “Mijn vader was een harde werker en we hebben een fijn familieleven gehad. Hij werd 80 jaar; mijn moeder is intussen 88. Achteraf had ik het best leuk gevonden ook iets in de zaak te doen. Maar in die tijd was het zakenleven toch met name een mannenwereld. Het werd dus
vooral voor mijn gezin zorgen, en dat heb ik met veel liefde gedaan. Intussen zijn er ook kleinkinderen. Geen bedrijfsopvolging, maar wat ik zeker heb geërfd van mijn vader is de liefde voor auto’s. Regelmatig ging hij ‘s ochtend weg in een auto, om met een taxi naar huis te komen. Dan had hij hem weer verkocht. Mijn Porsche Cabrio 356 uit 1958 heb ik nu zes jaar. Sommigen vallen op een schilderij, ik viel meteen voor deze auto. Hij is helemaal gerestau- reerd en loopt als een zonnetje. Ik vind het leuk om er tourritten mee te maken door heel Europa.”
“Ik heb zelf ook zwarte sneeuw gezien. Maar doodgaan was geen optie”
Positieve mindset
Optimisme zit in Julie’s aard. “Mindset is ontzettend belangrijk. Vijf jaar geleden bleek ik borstkanker te hebben in het worst-case scenario. In Nederland was ik ‘opgegeven’. Dat kon ik gewoon niet geloven. Via via kwam ik in contact met een Amerikaanse arts. Ik ging er honderd procent voor. Dat betekende wel dat ik tweeënhalf jaar in Houston moest verblijven. Een drastische operatie en daarna bijna dagelijks chemo en bestralingen. Ik heb toen wel zwarte sneeuw gezien. Maar doodgaan was voor mij geen optie. Ik bleef lopen, fietsen, bezoek ontvangen, boeken lezen. De kanker is nu weg, maar ik blijf onder intensieve controle. Gelukkig vond ik een fijne arts dichterbij huis, in België. Ik leef niet in angst, geniet van elke dag. Mocht de kanker toch terugkomen, dan is het wat het is. Een nieuw traject in Amerika zie ik niet meer zitten. Het gaat mij nu vooral om de kwaliteit van leven.”
10 JAAR SPRINTING SOPHIA 52