Page 82 - Hand in Hand editie 1

UIT STAND
De zoete dromen waarover ik in de laatste column vóór de vakantie schreef, hebben inmiddels plaatsgemaakt voor rusteloze varianten. Het zijn nog net geen nachtmerries, maar het lijkt er regelmatig verdacht veel op.
Al na een stief kwartiertje met 4-0 achterstaan tegen Benfica (met
een achteraf nog rooskleurige 5-0 eindstand) was een onverwachte en bittere pil. Goed het was ‘maar’ een oefenwedstrijd in de voorbereiding, maar je kunt toch maar beter een goede indruk maken dan zo’n flater slaan. Een weekje later in Rotterdam tegen Monaco opnieuw een hoop gehol en weinig wol: 1-3 verliezen met hier en daar lichtpuntjes, dat wel, maar toch... pffff, die wedstrijd om de JCSchaal zou vast en zeker een marteling worden. Het 4-4 gelijke spel en de overwinning na strafschoppen in Eindhoven was
dan weer een onverwachte meevaller. Zou Feyenoord voor de verandering de boel dan toch op de rails krijgen voor aanvang van de competitie?
Nee dus. Voortdurende onrust over mogelijk vertrekkende spelers,
een technisch bepalende speler
die het eerste duel mist vanwege transferperikelen (en twee dure punten gemorst), een beloftevolle jonge
speler uitlenen aan NAC, een waslijst aan geblesseerden, een onverwachte blunder van onze doelman: het deed weer ouderwets aan in De Kuip.
Net als het ondermaatse spel, de soms doelloze sprints en slidings die uitgevoerd lijken te worden om te laten zien hoeveel inzet je hebt. En het had allemaal nog goed kunnen
komen, moéten komen, als weer
eens niet de eenvoudigste kansen
om zeep werden geholpen én als Dennis Higler weer eens niet zijn overcompenserende gedrag had bewaard voor in De Kuip. ‘Ziet u dat,
ik ben geen thuisfluiter?! Hallo, ziet
u dat, ik ben geen thuisfluiter?!’ Wél een zestienjarige speler van Willem
II een gele kaart geven voor een onschuldig tijdrekgevalletje, maar niet de essentiële zaken willen zien. Higler weigert te fluiten als Igor Paixão en Santiago Giménez naar de grond gaan, enkel omdat deze spelers de naam hebben zich regelmatig te bedienen van een ‘schwalbe’. Tot overmaat
van ramp was de VAR technisch niet
in staat om Higler te bereiken toen
er een penaltymoment beoordeeld moest worden. Volgens mij waren ze koffiedrinken. Er moet toch altijd een alternatief zijn voor een storing in de verbinding? Zelfs deze digibeet lukt het om met een mobieltje iemand binnen enkele seconden te bereiken als dat nodig is en dan zou ‘de vierde man’ onbereikbaar zijn? Het lijkt allemaal verdacht veel op de incidenten in
het eerste duel van vorig jaar. Dat puntverlies destijds tegen Fortuna Sittard en het gelijke spel uit bij Sparta achtervolgde Feyenoord maandenlang. Ik zou graag iets anders beweren, maar alle voortekenen wijzen erop dat het dit keer dezelfde kant opgaat, zo niet nog erger gaat worden.
Lichtpuntjes zijn er gelukkig ook:
in het verleden heb ik het zó vaak mis gehad, dat elke voorspelling van mijn kant nu niet bepaald in beton is gegoten. En we zijn op het moment
van schrijven van deze column pas één competitiewedstrijd onderweg. Wel ben ik, ook als de komende weken de positieve afslag wordt gevonden, hoe dan ook flink teleurgesteld in het feit dat Feyenoord opnieuw niet klaar was voor de eerste competitiewedstrijd. De blessures vormen een verzachtende omstandigheid, maar blijft staan dat sommige spelers niet het vereiste niveau voor Feyenoord 1 hebben. Daarop had eerder moeten worden geanticipeerd.
Ik hoop dat mijn zwartgallige
dromen van nu, die zo haaks staan
op de roze wolk waarop we vele maanden lang hebben vertoefd,
op geen enkele manier uitkomen,
dat Feyenoord de eerstvolgende
33 competitiewedstrijden winnend
zal afsluiten, dat Brian Priske (al is het maar voor even) afwijkt van zijn systeem dat de huidige spelersgroep duidelijk niet onder de knie heeft, dat áls er al niveaubepalende spelers vertrekken dan ook een hoofdprijs wordt gevangen en geen genoegen wordt genomen met een minimaal winstbedragje, zoals bij Calvin Stengs het geval leek. Hopelijk ben ik weer eens veel te pessimistisch. Ik ben niet eens zozeer bang voor een seizoen met mindere resultaten, maar vooral voor een seizoen met een Feyenoord dat zwaar door de ondergrens zakt, dat een lachertje is op de Europese velden, dat zich ploeterend van wedstrijd naar wedstrijd sleept. Daar hebben we de afgelopen decennia veel te vaak naar moeten kijken. Laat het positivisme van de afgelopen jaren alsjeblieft geen incident zijn.
82
HAND IN HAND
RUSTELOOS