Page 82 - Hand in hand editie 9

UIT STAND
Koopjes, ik ben er gek op. Vooral als je met de koop ook nog eens kwaliteit binnenhaalt. Is het niet heerlijk om
uit eten te gaan, een redelijk bedrag te betalen en daarvoor dan helemaal culinair – kwalitatief én kwantitatief
– in de watten te worden gelegd? Omgekeerd evenredig geldt: als je fors moet betalen voor een middelmatige maaltijd in een sfeerloos restaurant met een humeurige ober die sterke gelijkenis vertoont met Jordan Henderson, is je avond flink vergald.
Overigens kun je soms ook veel of relatief veel geld voor iets betalen, wat later toch een koopje blijkt te zijn. In 2003 maakte Feyenoord 1 miljoen euro over naar FC Utrecht voor Dirk Kuijt. Voor Feyenboord-begrippen was dat
in die tijd een goede deal, maar ook niet écht een koopje. De talentvolle spits zou niet voor het eerst in zijn carrière te maken krijgen met twijfel over zijn capaciteiten, maar wist De Kuip continu in vuur en vlam te zetten (en deed dat later, na een prachtige carrière die hem onder meer naar Liverpool voerde, nog eens dunnetjes over). Uiteindelijk bleek het voor Dirk Kuijt betaalde bedrag dus meer dan goed besteed. Verder terug in de tijd: in het seizoen 1975-1976 kwam Nico Jansen over van FC Amsterdam, de club die getooid ging met de prachtige bijnaam ‘de Lieverdjes’. Feyenoord betaalde (omgerekend) maar liefst 363.000 euro voor de Amsterdamse spits, met de zwabberknie en een motoriek die leek op die van Arnold Schwarzenegger. Ook Nico Jansen had een prachtige bijnaam: ‘Snoetje’. Ondanks de transfersom, die naar de maatstaven van die dagen fors was, heeft het Legioen veel plezier beleefd
aan de onverzettelijke spits, die altijd en overal scoorde en als het moest, dwars door muren ging.
En in 1966 betaalde Feyenoord 165.000 gulden (circa 75.000 euro) aan Telstar voor een jonge Ruud Geels. Heden ten dage is zo’n bedrag een fooi voor een profclub met ambities, maar toen deed die transfersom de wenkbrauwen fronsen. Bij Feyenoord verloor Geels de concurrentiestrijd om de spitspositie van ene Ove Kindvall. Toch scoorde Geels in vier seizoenen Feyenoord 46 doelpunten (in 89 competitieduels). In de Europacup kwam hij tot vijf wedstrijden en
zes doelpunten. Gezien het gemak waarmee Geels ook later altijd en overal het net wist te vinden (onder andere vijfmaal tegen Feyenoord in een met 6-0 verloren duel tegen de aartsrivaal) had hij een koopje kunnen zijn als Feyenoord iets meer geduld met hem had gehad. De koopsom
die Feyenoord betaalde voor Ove Kindvall is niet bekend. De Zweedse legende die, zoals iedere Nederlander behoort te weten, in 1970 met zijn winnende goal tegen AC Milan ons land de eerste Europacup bezorgde, kwam over van Norrköping. Wat Feyenoord ook heeft overgemaakt
aan de Zweedse club, het is een koopje geweest, gezien zijn 129 competitiegoals voor Feyenoord in
144 wedstrijden. Geen wonder dat zelfs Ruud Geels het hiertegen moest afleggen.
Transfervrije spelers vormen een andere categorie van koopjes. Feyenoord had jarenlang een ongelukkig trackrecord binnen deze categorie. Nu de structuur
van de club stevig is aangepakt en
het fundament beter op orde is, renderen ook deze transfervrije spelers steeds vaker goed. Maar ook in de jaren dat Feyenoord bepaald
niet bekendstond om de ene na de andere toptransfer binnen te halen, had de club soms voltreffers. Salomon Kalou kwam in 2003 transfervrij
naar Rotterdam op voorspraak van ‘grote broer’ Bonaventure. Hij is
een van die prachtige spitsen die in de loop der tijd het Feyenoord-shirt heeft mogen dragen en die stevig de stelling onderuithaalt dat Feyenoord uitsluitend staat voor werkvoetbal. Ook Kees ‘Wonderboy’ van Wonderen kwam transfervrij naar Rotterdam
in 1996 en stond zes jaar later met
de UEFA Cup in zijn handen. Wie ook transfervrij naar De Kuip kwam? Ene Johan Cruijff. Die bracht zijn geld dubbel en dwars op, al moest de penningmeester via een onnavolgbare Cruijffiaanse constructie toch diep
in de buidel tasten. ‘De Verlosser’ mag dan transfervrij overkomen,
hij komt niet voor een bitterbal en
een bruine boterham spelen. Cruijff speelde bovendien op basis van de kaartverkoop. Toentertijd (1984) zat De Kuip niet zo vol meer als in de jaren 60 en 70 (en als tegenwoordig). De constructie leek dus tamelijk veilig. Als er meer dan 20.000 kaartjes zouden worden verkocht, kreeg Cruijff voor ieder extra kaartje 5 gulden. Feyenoord won het seizoen met Cruijff de dubbel. Gemiddeld zaten er ruin 25.000 mensen in het stadion, dus hoefde Johan niet op een houtje te bijten én hij had zijn revanche op zijn voormalige werkgever.
Volgende keer meer koopjes.
82
HAND IN HAND
KOOPJES (1)