Page 82 - Hand in Hand 04

UIT STAND
Ramiz Zerrouki heeft een probleem. Ik doel niet op het dezer dagen veelbesproken ‘vinger-voor-de-mond- gebaar’, dat tegen de tijd dat deze column bij u in drukvorm verschijnt al lang en breed vergeten zal zijn, nee, de Feyenoord-middenvelder heeft te kampen met een veel groter gevaar: ik ben fan van hem.
Ik weet nog hoe blij ik was dat de middenvelder na een seizoen lang ‘touwtrekken’ met FC Twente dan toch eindelijk naar Rotterdam kwam. Hopelijk vergaat het de 26-jarige niet zoals diverse van zijn voorgangers die ik in het hart sloot: na een of twee seizoenen zette hun carrière een vrije val in die nogal eens eindigde
in de krochten van het prof- of amateurvoetbal. Daar is niks mis
mee – niet iedereen schopt het tot wereldster – maar je hoopt dat jouw idool het tot in lengte van jaren goed doet bij Feyenoord, hoewel uitblinken bij Feyenoord meestal leidt tot een overstap naar een goed betaalde job in het buitenland.
De vooruitzichten voor Ramiz Larbi Zerrouki zijn vooralsnog niet gunstig: in de pikorde van Priske is hij flink weggezakt (al zal de basisplaats tegen Almere hem goed hebben gedaan),
hij had de pech dat enkele fouten van hem tot directe tegengoals leidden en hij is geen speler die veel scoort
FAN
of door middel van een prachtige voetbalactie het publiek op de banken krijgt. Het is een understatement
van jewelste wanneer we zeggen dat Zerrouki zijn belofte nog niet heeft kunnen inlossen. Na zijn doelpunt tegen Almere haalde hij zijn gram door met de vinger voor zijn mond richting zijn ploeggenoten te snellen. ‘Foei’, sprak de goegemeente, die
wil dat iedere voetballer, ook als
hij karrevrachten met stront op de sociale media over zich heen heeft gehad, keurig in het gareel blijft lopen. ‘Het vingertje’ was zeker niet slim, maar wel heel begrijpelijk. Ik hoop
dat het een breekpunt zal zijn en dat er nu sportief gezien mooie tijden aanbreken voor Zerrouki.
En daar kunnen we allemaal bij helpen. Volgens mij heeft het Legioen in het verleden tal van spelers over het dode punt geholpen door ze, ondanks moeilijke fases, te blijven steunen. Ik zal nooit vergeten dat Jon Dahl Tomasson, ook toen hij nog geen torenhoog krediet had opgebouwd, continu werd toegezongen na
enkele potsierlijke missers. Helaas werden anderen tot zondebok gebombardeerd. Zo ook Zerrouki, die onder een deel van de supporters geen goed meer kan doen. Mogelijk zijn we wat verwend geraakt door de successen van de laatste jaren, maar eigen spelers uitfluiten, hoort wat
mij betreft niet in De Kuip. Het lijkt me duidelijk dat een speler daar niet beter door gaat presteren.
Zerrouki is een trotse teamspeler, loyaal en op zijn best een rots in
de branding. Sterk in de duels, een speler die de angel uit het spel van de tegenstander haalt, tegenaanvallen ontregelt en ook iemand bij wie
een eigen aanval begint. Een
goede controlerende middenvelder
is goud waard. Iemand die veel ondankbaar werk opknapt waardoor anderen kunnen uitblinken. Een verbindingsspeler ook. Bij FC Twente heeft Ramiz Zerrouki bewezen dat
hij al deze facetten beheerst. Niet voor niets maakte Arne Slot zich
hard voor zijn komst en bleef ook Feyenoord volharden om de Algerijnse international naar Rotterdam te halen. Het forse prijskaartje is tot nu toe een last, net als het negatieve sentiment. Het zou een topprestatie zijn als Zerrouki dit kan omkeren en ook bij Feyenoord weet te tonen wat hij in zijn mars heeft. Dat deed hij ‘uit’ tegen Atletico Madrid en bij vlagen in andere wedstrijden. Ik kan niet wachten op een mooie serie duels van Ramiz Zerrouki. En voor wat het waard is:
ik blijf fan, hoe hard er ook wordt gefloten of gejuicht.
TON BRANDS
82
HAND IN HAND