Page 82 - Hand in Hand 07

UIT STAND
GEWELDENAREN, HEILIGEN EN... HANCKO
Centrale verdedigers. Ik heb er een zwak voor. Althans, zolang ze het Feyenoord-tenue dragen. Kritiek op hen kan ik maar slecht verdragen. Toen Marcos Senesi in augustus 2022 naar de Premier League vertrok, dacht ik dat Feyenoord net zo goed meteen een faillissement kon aanvragen en zie, Feyenoord haalde een opvolger in huis, die zo mogelijk nóg beter is en inmiddels aan een reeks van Europese topclubs wordt gelinkt. Onlangs verlengde hij zijn contract tot 2028.
Ik weet nog dat analisten Feyenoord kwetsbaar noemden omdat de centrale verdedigers Jan-Arie van der Heijden en Eric Botteghin te traag zouden zijn. Ik zag het niet en als ze dan misschien niet de allersnelsten waren, dan konden twee snelle ‘knijpende’ backs dat toch best compenseren? Het kampioenschap in 2017 gaf me gelijk. Maar veel vaker gaven de feiten me minder rugdekking. Cory Gibbs, Karim Saïdi en André Bahia waren in mijn ogen geweldenaren. Wanneer je zo hoog inzet, bevinden
zich boven dat niveau alleen nog
maar ‘heiligen’. In die categorie vallen voetballers als De Wolf en Fraser dan dus automatisch. Van het kaliber Rinus Israël en Theo Laseroms zeg maar, al heb ik die nooit bewust meegemaakt als voetballers. En laten we Patrick Paauwe en Kees van Wonderen vooral niet vergeten, al zag ik hen nooit als specifieke centrale verdedigers, maar meer als middenvelders die achterin verzeild raakten.
Waarom centrale verdedigers me zo aanspreken? Dat weet ik niet precies. De positie heeft iets heroïsch, iets met ‘kastanjes uit het vuur halen’ en ‘de vijand tegenhouden’. Ik vind ze vaak zo’n boegbeeld van trots en sterkte. En als ze niet fysiek op de Hulk lijken,
dan compenseren ze dat met tactisch vernuft, of gewoon boerenslimheid
en keihard werken. Het zijn wapens waarop de spelmakers vóór hen in
het veld, de middenvelders dus, soms neerkijken, al heb je ook daar zwoegers en zweters, die ongelooflijk belangrijk zijn voor een team. Nog weer verderop, in de voorhoede dus, staan de sterren, die niets moeten weten van al die tackles, slidings en andere aardse beslommeringen waarvoor ze niet op de wereld zijn gezet.
Diverse ‘geweldenaren en heiligen’ kwamen al voorbij. Hier nog een rijtje met centrale verdedigers die ik in
meer of mindere mate vereer, sinds
ik er bewust van ben dat Feyenoord bestaat: Wim Rijsbergen, Mladen Ramljak, Ivan Nielsen en Michel van de Korput. Compleet verschillende types, maar allemaal meer dan op hun plek
in De Kuip. Ook de legendarische Aad Mansveld gaf nog even leiding aan de Feyenoord-verdediging, net als Ronald Koeman dat later zou doen. Minder beroemd, maar bij mij minstens even geliefd waren Henk Duut, Jos van Herpen, Kenneth Monkou, Antal Róth, Bernard Schuiteman en John Metgod. Fernando Picún, Bert Konterman, Ferry de Haan, Kevin Hofland, Bruno Martins Indi: hetzelfde laken een pak. En de carrières van Glenn Loovens, Civard Sprockel en Terence Kongolo mogen dan minder glanzend zijn geworden dan ik had verwacht, ze hebben en houden een speciaal plaatsje in m’n hart.
Peter van den Berg, Joris Mathijsen, Khalid Boulahrouz droegen eveneens kort maar krachtig het Feyenoord-tenue als centrale verdedigers. Ron Vlaar, Sven van Beek en Stefan de Vrij kwamen voort uit eigen gelederen en dat blijft toch het allermooist. Jeremiah St. Juste,
Edgar Ié en Uroš Spajić droegen wat mij betreft niet alleen meer dan gemiddeld mooie namen, ze waren ook veel beter dan de geschiedschrijving (zo die er al is over hen) wil doen laten geloven.
Het is waar, ik ben minder kritisch over centrale verdedigers dan over veel vaker bewierookte middenvelders of aanvallers. En nu hebben we Gernot Trauner en Thomas Beelen, die eraan zit te komen en onze ‘kale kletser’ prima verving tegen stadgenoot Sparta. Over de kwaliteiten van Lutsharel Geertruida hebben we het op deze plek al vaker gehad. Ook hij komt misschien wel het best tot zijn recht in het centrum van de verdediging, maar is door de samenstelling van de selectie vooral als rechtsachter actief (hoewel hij overal
op het veld opduikt waar het team hem nodig heeft).
Al met al zit ik met een immens probleem, want als al deze genoemde spelers al minimaal geweldenaren, zo niet heiligen zijn, in welke categorie moeten we Dávid Hancko dan indelen? Sinds onze ietwat pedante vrienden uit Mokum de term ‘godenzonen’ verzonnen, ben ik voorzichtig met
het hanteren van de naam van het opperwezen, maar onze Slowaak komt dicht in de buurt.
Zelfs Willem van Hanegem liet zich vorig jaar meer dan lovend uit over de beide centrumverdedigers. En dan te bedenken dat het ultieme compliment van ‘de Kromme’ ongeveer iets is als ‘hij speelt aardig’. In de AD-podcast Willem & Wessel van mei vorig jaar zei de Feyenoord-legende: “Het duo Trauner/ Hancko is na Israël/Laseroms het beste koppel centraal achterin bij Feyenoord. Echt bizar, het zijn twee moordenaars.” Dan hoort u het ook eens van een ander.
82
HAND IN HAND