Page 17 - HAND IN HAND 09

ELKE MINUUT WAS MOOI MEEGENOMEN’
Van Marwijk legde hem het plan
voor: een rol als tweede of misschien zelfs derde spits. De pikorde maakte Mols echter weinig uit, want hij
wilde dolgraag in het shirt van Feyenoord spelen. Afsluiten met een degradatie... daar zag de spits geen heil in, dus trok hij het rood-wit aan. ‘Elke minuut was mooi meegenomen’, gaf Mols onlangs aan tegenover ESPN. ‘De Kuip... fantastisch om daar te voetballen, ook als tegenstander. Dan scholden ze je uit, maar speelde ik om ze stil te krijgen. En nu had ik het publiek met me mee. Dan keek
ik om me heen... dat ik daar mocht voetballen...’
Hoewel Mols kwam als pinchhitter, liep het na een blessure van eerste spits Roy Makaay toch anders. Geen bankzitter, maar basisspeler van Feyenoord, en dat op 37-jarige leeftijd. Waar velen twijfelden, twijfelde Michael niet. Met name op het toernooi om de KNVB beker drukte
de aanvaller zijn stempel, zoals met de winnende goal tegen FC Zwolle, waarvan het wedstrijdgedragen
shirt met moddersporen en al in
het Feyenoord Museum hangt. Moddersporen die eerlijk verdiend werden bij de 2-1 van Mols, met een vallende kopbal, nadat hij een iets te lage voorzet van Jonathan de Guzman tot doelpunt promoveerde.
Ook in de halve finale tegen NAC Breda was het raak. Giovanni van Bronckhorst legde de bal achter
de verdediging van de Brabanders, waarna Mols de bal vakkundig over doelman Jelle ten Rouwelaar heen wipte. Uiteindelijk won Feyenoord
met 2-0. Een zege die allerminst vanzelfsprekend was, nadat de club in de competitie steeds verder afgleed. De beker moest het seizoen kleur geven, en dat gebeurde. Ook de finale was een prooi voor Feyenoord, en voor Mols, die in de basis mocht starten
van Van Marwijk, ondanks dat Makaay weer terug was. Mols was goed voor de assist bij de 2-0 van De Guzman
en bewees daarmee wederom zijn waarde. Reden genoeg voor Van Bronckhorst en Makaay om hun teamgenoot te overtuigen om nóg een jaar te blijven, waar ze in slaagden. Zo kwam Mols andermaal terug op zijn pensioen.
Niet iedere Amsterdammer wordt gepruimd in Rotterdam. Het is niet onmogelijk, maar je staat met 1-0 achter. Als je dan zoals Michael
twee keer op rij een penalty verdient tégen Ajax, bij een 1-2 achterstand
in eigen huis, helpt dat zeker mee. Het was echter iets anders wat hem ‘oké’ maakte, meer dan ‘oké’ zelfs. En dat was dat hij zichzelf ‘oké’
vond. Als zijn onverwachts goede prestaties werden belicht, sprak hij over een teamprestatie. Zonder valse bescheidenheid, maar gemeend, oprecht. Hij was tevreden met zijn prestatie, maar bezig met het geheel, waarvoor hij was gehaald. Uit zijn woorden viel geen enkele ergernis
te halen, ook niet met een rijkelijk Amsterdams accent. Bekwaam op het veld, onaangepast daarbuiten. Geen overdadige versiering, geen opsmuk. Hoe overdadig versierd de doelpunten
uit zijn glorietijd bij Glasgow Rangers ook lijken. Daar in Schotland werd hij een held, met tweemaal het Schotse kampioenschap, drie keer de Schotse beker en twee keer de League Cup.
De beruchte dennenappel, die won
hij alleen met Feyenoord. Een prijs
die hij koestert en waar hij zijn trots meermaals over uitsprak. Net als de badjas, die badjas die onverwachts nog aan de prijzenkast werd toegevoegd, nadat de spits eigenlijk
al gestopt was. De badjas die naar eigen zeggen nog altijd gedragen wordt. Niet door Michael zelf, maar door zijn vrouw en zijn zoon. Na de prijs die hij won nadat Feyenoord
hem uit het voetbalpensioen trok, en waarin hij tegen de verwachtingen in een belangrijk aandeel had. Na twee jaar in De Kuip besloot Mols wederom te stoppen, maar deze keer hield hij woord. Op 38-jarige leeftijd was het mooi geweest. Na zijn loopbaan heeft Mols het nodige moeten doorstaan. Zo maakte hij in 2023 bekend geopereerd te zijn aan een hersentumor, waar hij inmiddels volledig van is genezen. Tot opluchting van fans van FC Utrecht, Glasgow Rangers en Feyenoord en eigenlijk van iedere voetballiefhebber. Je kunt immers niet anders dan een zwak hebben voor Michael Mols.
APRIL 2024
17