Page 63 - HAND IN HAND editie 05

PEENVOGEL
De vereniging goed in de picture
Carli is een man met een goede dosis doorzettings-vermogen. “Als ik naar die jongen van 19 kijk, die met pleinvrees niet naar De Kuip durfde, weet ik dat ik heel veel geleerd heb. En ik leer nog steeds elke dag. Ik ga soms op m’n bek, maar ik krabbel weer op omdat ik moet. Ik ben zeker trots op mijzelf. Mijn pleinvrees is niet over maar het grootste verschil is dat ik nu weet hoe ik ermee om moet gaan.”
Als Carli heel eerlijk is, is er toch één iets, naast het spuiten van doeken, wat hij echt
heel tof vindt om te doen. “Dat is toch het presenteren van evenementen. Het stukje woordvoeren namens de vereniging. Zorgen dat de vereniging goed in de picture staat. “Ik voel jouw passie als ik met je praat.” Dát hoor ik dan vaak na afloop. En natuurlijk ben ik daar trots op, als ik dat terugkrijg.”
SUPPORTUNISME
De groep fietsers bewoog zich als een slang door de stad. Door het uitvallen van de metro’s in de ochtend en het niet rijden van de treinen leek het wel drukker dan ooit op het fietspad.
Om ons heen ving ik flarden van gesprekken op. Had Wieffer die bal nou maar gemaakt, waarom speelde Zerrouki nu wel en hoe zou het met Hartman gaan? Na het Hofplein, waar we een half jaar geleden nog huilend van geluk de landstitel vierden, gebeurde er iets waardoor mijn irritaties vanuit De Kuip in een keer terug waren.
Bij het kruispunt waar vroeger het Feyenoord- café Schieland zat, stond een man bij het stoplicht te wachten. Hij zag mijn rood-witte shaal en zei ongevraagd en uit het niets: ‘daar gaat je seizoen’ tegen ons.
Waarschijnlijk was de man zelf ook een Feyenoorder. Op weg van de kroeg naar huis, na het kijken van de wedstrijd. Het woorde ‘je’ in zijn zin triggerde me. ‘Je’ seizoen? Het is toch nog steeds gewoon ‘ons’ seizoen, ‘ons’ Feyenoord?
Ik dacht terug aan een aantal jaar terug toen ik een groep pensionado’s in de Oude Haven tegen het lijf liep. Een man die in de verte wat van Gerard Cox weghad, beet me toe dat ik mijn Feyenoord-shirt net zo goed
uit had kennen trekken, maar zo slecht ging het toen helemaal niet. Een paar weken later wonnen we de beker en een jaar later de titel met Dirk, na 18 lange jaren wachten.
Ik vroeg me destijds af of Rotterdam wel onvoor- waardelijk van zijn club houdt. Een gedachte die me zondag weer bekroop.
Zouden die pensionado’s en de man bij het stoplicht in mei op de Coolsingel staan als we met de UEFA Cup uit Dublin terugkomen? Waarschijnlijk wel en daar las ik laatst een treffende omschrijving voor: supportunisme.
Jeroen Koot
DECEMBER 2023
63