Page 82 - HAND IN HAND editie 05

UIT STAND
Oei, voetbal is soms bikkelhard.
Het is nog maar zo kort geleden
dat Feyenoord aan alle kanten werd bewierookt. Na het oogstrelende voetbal in Madrid en de galashow in Rotterdam tegen Lazio, zagen veel insiders Feyenoord al opstomen richting de kwartfinale en misschien zelfs de halve finale van het miljoenenbal dat Champions League heet. En ook in de eredivisie zou het een kwestie van tijd zijn
om de schoonheidsfoutjes uit de eerste twee competitieduels weg
te poetsen en een nieuwe landstitel bij te schrijven op de erelijst. Als
dit stukje wordt geschreven zijn
we nog geen zes weken verder en ligt Feyenoord uit de Champions League en ziet niemand de Rotterdammers straks nog de ‘schaal’ heffen.
De nederlagen tegen Twente, Lazio, Atlético en PSV en het tobberige spel tegen Volendam hebben voor een zure stemming gezorgd bij zowel de selectie als de volgers
van het Rotterdamse bolwerk.
Het is ook wat veel ineens, al die positieve aandacht, die in korte tijd omslaat in een ‘er-deugt-helemaal- niets-van stemming’. Volgens mij was het echter allemaal niet zo slecht als nu wordt voorgespiegeld. De vier nederlagen waren, op de thuiswedstrijd tegen Atlético na, duels die gelijkwaardig waren en waarin Feyenoord met iets meer geluk en koelbloedigheid een beter resultaat had kunnen noteren. Zelfs in het duel tegen de Madrilenen,
waarin Feyenoord bij vlagen werd weggespeeld, hadden de rood- witten meer en betere kansen dan de Spaanse tegenstander.
In Enschede was Feyenoord
nog aan het nagenieten van het prachtige thuisduel tegen Lazio. De lamlendige start tegen FC Twente bleek uiteindelijk fataal. Alles was ongetwijfeld nog goedgekomen
als de KNVB een bekwame leiding had aangesteld voor deze topper. Dennis Higler is op zichzelf al
goed voor het nodige onheil, maar de combinatie Higler-Van Boekel (VAR) staat garant voor een reeks onnavolgbare beslissingen. Het penaltymoment met Giménez en Pröpper (bij een 1-0 stand voor Twente) was bepalend voor de wedstrijd en misschien wel voor de competitie. Ook ‘uit’ tegen Lazio was de leidsman een storende factor. De internationaal gelouterde Szymon Marciniak floot ‘op safe’
en dat betekende bij twijfelgevallen vaak voordeel voor de thuisclub. Dat neemt niet weg dat de 1-0 knullig werd weggegeven en dat
de kansen die er kwamen opnieuw niet aan Feyenoord besteed bleken. Deze twee nederlagen waren vervelend, maar nog altijd heerste de overtuiging dat Feyenoord alles kon rechtzetten.
Het blijven de raadselen van het voetbal dat Feyenoord uitgerekend in de twee ‘do or die-duels’
tegen Atlético Madrid en PSV
niet de beste vorm wist te tonen.
Desondanks waren er ook dit keer kansen genoeg om een positief resultaat te behalen. Maar als die niet worden benut en bepalende spelers niet in hun beste doen zijn, wordt het een lastig verhaal. Nu is het zaak om de motivatie te vinden voor de rest van het seizoen. Een negatieve stemming ligt op de loer, maar er is nog genoeg om voor
te spelen. Ik verheug me op de wedstrijden in de Europa League, waar een serie aansprekende tegenstanders kan worden geloot. En ook de KNVB Beker blijft veel meer dan een troostprijs, al wordt er hier en daar meewarig over gedaan. En wie weet krijgt PSV nog een inzinking. Zelfs als dat gebeurt, kan Feyenoord hiervan alleen profiteren wanneer het zelf onverstoorbaar doorgaat. De grote individuele fouten moeten worden uitgebannen en een hoger percentage van
de kansen moet worden benut.
Als dan ook nog enkele spelers
hun vorm weten terug te vinden, kan het alsnog een meer dan geslaagd seizoen worden. Het liefst natuurlijk met de landstitel, maar als onze Eindhovense vrienden hun zegereeks nog wat langer weten voort te zetten, dan moet Feyenoord aantonen dat het recht heeft op de tweede plaats. Dat vergt een fysieke en mentale onverstoorbaarheid
die misschien wel een grotere prestatie zou zijn dan het landskampioenschap van vorig jaar.
TON BRANDS
82
HAND IN HAND
ONVERSTOORBAAR