Page 17 - Hand in Hand - Editie 8

LDE BELOFTE N CLUBMAN
Geboren in Rotterdam, naast De Kuip. Grootgebracht op Varkenoord maakte hij op eigen initiatief de stap naar FC Utrecht. Hoewel het hart klopte in het ritme van het Hand in Hand, moest een tussenstap uitkomst bieden.
De droom
Na het ontslag van Brian Priske werd Bosschaart, als coach van Feyenoord onder 21, doorgeschoven naar het eerste elftal om het stuur in handen te nemen. Niet als langetermijnoplossing, maar als kapitein die de storm moest doorstaan. De storm tegen AC Milan, uitgerekend de club die net Santiago Giménez over had genomen. Op papier leek het een ongelijke strijd, maar
in De Kuip gelden andere wetten. In de heenwedstrijd vocht Feyenoord met de verbetenheid van een ploeg die niets te verliezen had. Aan de hand van een ontketende Igor Paixão versloeg Feyenoord Milan met 1-0, met een strijdlust en verbetenheid
die verdacht veel lijkt op de speler die Pascal Bosschaart was. Voor menig supporter bood de thuisoverwinning nog altijd slechts een naïef sprankje hoop voor de retun in San Siro. Een sprankje dat nagenoeg verdween toen Giménez in de eerste minuut doel trof. Toch richtte de ploeg van Bosschaart zich op, en de uitkomst is bekend. Hoewel de nieuwe trainer inmiddels is gearriveerd, is Bosschaart het gezicht van een diepgekoesterde herinnering voor de hele club. Een herinnering die niet onderdoet voor een troffee. Een welverdiende, verwezenlijkte droom. Een droom die wellicht nog eens een fraai vervolg zal krijgen, want als Bosschaart iets heeft aangetoond,
is het dat hij opstaat als het nodig is, en de rust bewaart tijdens de storm.
In de Galgenwaard zette Bosschaart zijn ontwikkeling gestaag voort. Met de honger van iemand die nóg niet is waar hij hoort te zijn. Na zes jaar strijden in de Domstad meldde Feyenoord zich voor de verloren zoon, maar van een transfer kwam het niet. Financieel bleek een deal niet haalbaar, maar Feyenoord beloofde een jaar later weer terug te komen. En zo geschiedde. In 2004 kwam Bosschaart terug naar Rotterdam, twee KNVB Bekers rijker.
Donkere periode
Helaas bleek het geen periode van bloei bij Feyenoord. De verwachtingen stegen als rook, maar het vuur doofde te
vroeg. Als ware Rotterdammer werden shirts met de naam van Bosschaart, samen met die van Dirk Kuijt, het meest verkocht. In een Feyenoord zonder balans was het echter een zware
missie om tot volle wasdom te komen en ongewild werd de verdediger zo een onderdeel van een donkere periode. Bosschaart kwam thuis, maar zonder gespreid bedje. Bij een club die op alle
fronten wankelde, was het moeilijk om zich te onderscheiden.
Als een schaduw die tracht op te vallen in de schemering. Een droom die uitkwam veranderde in een strijd die niet te winnen viel.
Strijder
Eelt op de ziel is Feyenoorders echter niet vreemd, iets wat ook geldt voor Pascal Bosschaart. Ondanks het feit dat de periode als speler van Feyenoord niet werd wat hij ervan gehoopt had, veranderde het gevoel van Bosschaart voor zijn club nooit. Hij was geen passerende huurling, geen vreemdeling in een rood-wit shirt. Feyenoord bleef in zijn bloed, in zijn vezels, in zijn manier van denken. Misschien was hij niet de man die Rotterdam aan successen hielp, maar hij droeg de kleuren met trots. En in een tijdperk waarin dat
niet vanzelfsprekend was, betekende dat iets. De speler Pascal Bosschaart wordt in De Kuip niet herinnerd als de held die hij had willen zijn, maar ook niet als een mislukking. De naam van Pascal Bosschaart roept de gedachte op aan een man die alles gaf in een tijd waarin slagen bij Feyenoord nauwelijks mogelijk was.
17
U E