Page 14 - Demo

1144
Nieuw in ons midden
Ze woonden nog maar kort in Deventer of ze meldden zich al aan voor de ‘welkomstdienst’ op zondagochtend. Toch zult U het echtpaar Ko en Lenie Brevet misschien nog niet zo vaak hebben gezien. De reden daarvan is dat Ko, die sinds vijf jaar met emeritaat is, nog heel actief is als predikant. In het voorjaar waren Ko en Lenie drie maanden in Alanya in Turkije waar Ko gastpredikant was voor Nederlandstalige inwoners en toeristen. Daarnaast vervult hij vaak preekbeurten in Nederland, ook in plaat- sen waar hij ooit ‘gestaan’ heeft. Dat gaat meestal ge- paard met bezoek aan oude bekenden, dus ook dat doen ze samen. Daarom zijn ze zondagochtend vaak ergens anders. Dat neemt niet weg dat ze zich hier in onze Leb- uinuskerk inmiddels goed thuis voelen.
Het Zeeuwse Serooskerke was hun bakermat. Hun ach- tertuinen grensden aan elkaar, en zo is het begonnen. Lenie koos na de schooljaren voor een opleiding en later werk in de zorg. Ko trad in dienst bij de RABO-bank in Ar- nemuiden. Daar had hij zich best verder kunnen ontwik- kelen, maar hij voelde dat dit zijn roeping niet was. Lie- ver dan met geldzaken wilde hij met mensen werken. Hij aarzelde tussen de studies psychologie en theologie. Ko, van huis uit Hervormd, koos voor het laatste. Hij stu- deerde aan de Faculteit voor Protestantse Godgeleerd- heid in Brussel. Zijn stage vervulde hij in Antwerpen. Daar had hij als predikant kunnen blijven, maar hij vond dat daar al te veel Nederlandse voorgangers waren ge- weest en zei dat ze beter een Vlaming konden vragen. Zijn eerste standplaats werd Nunspeet. De kerkelijke ge- meente bestond uit een samenraapsel van Hervormden en Gereformeerden, die het in de zware kerken niet zo goed konden vinden. Eén van zijn ‘zware’ collega›s noemde hem ‘Sjors’ (u weet wel: van de Rebellenclub). Lenie vond daar werk in de zorg bij mensen met een ver- standelijke beperking. Het was een enthousiaste ge- meente, waar hij bijna elk jaar nog wel eens preekt en waar ze samen graag bekenden ontmoeten.
De volgende gemeente werd Kerk en Kapel Avezaath, twee dorpjes in de Betuwe. Intussen waren er twee kin- deren geboren en stopte Lenie tijdelijk met haar werk. Vervolgens zeven jaar predikant in het nabijgelegen, veel stedelijker Tiel.
Tenslotte Lochem waar ze veel langer bleven dan de be- doeling was. Ook hun kinderen wilden daar blijven wo- nen en niet nog een keer verhuizen. Lenie pikte hier haar werk in de zorg weer op. Als Ko en Lenie vertellen over Lochem merk je hoezeer ze daar allebei aan gehecht zijn geraakt. Een kerkelijke gemeente waar de woorden kerk – kunst – cultuur bij elkaar horen. De PKN-gemeente Lo- chem is allesbehalve een gesloten gemeenschap. Zij hebben veel uitwisseling gehad met een gemeente in Oost Duitsland, staan open voor oecumenische samen- werking en ook voor interreligieuze contacten. Kort gle- den was er zelfs een interreligieuze viering met de om- vangrijke moslimgemeenschap in Lochem. Bij het afscheid van Ko en Lenie was het hele bestuur van de
Moskee aanwezig. Ko heeft de imam een Bijbel gegeven, en kreeg van hem een Koran. De PKN-kerk van Lochem, de Gudulakerk, is een heel oude kerk in het hart van de stad, waar door de week veel culturele activiteiten zijn. Niet lang geleden is, op haar dertienhonderdste sterf- dag, een beeld van de heilige Gudula in de kerk ge- plaatst. Zoals in veel Protestantse kerken is in Lochem de spirituele betekenis van ‘beelden’, waar na de Refor- matie en de Beeldenstorm geen ruimte meer voor was, weer toegenomen. Er is niet lang geleden een stilteplek ingericht die ook op werkdagen vaak bezocht wordt door kerkbezoekers.
Wat heeft hem destijds bewogen om voor het vak van predikant te kiezen en wat was voor hem belangrijk bij de uitoefening van dat vak? Ko noemt direct een woord dat tegenwoordig ‘in’ is, maar voor hem altijd al essenti- eel was: “verbinden! Met mensen omgaan en stimuleren dat mensen met elkaar omgaan en samen verder ko- men”. Hij heeft kunst en cultuur vaak gebruikt om met elkaar in gesprek te komen. Ook gaf hij les in de bijbels Hebreeuwse taal aan geïnteresseerde kerkgangers. Op een heel basale manier, zoals kinderen op natuurlijke manier in een ander land een andere taal oppikken. Ze lazen samen Genesis en dat gaf aanleiding tot gesprek- ken over exegese en theologie.
Dit voorjaar waren zij in het toeristische Alanya in Tur- kije. Ko was daar als gast-predikant. Omdat daar geen organist beschikbaar was heeft hij zelf het orgel be- speeld. Hij moest zijn kleding daarop wel aanpassen, want tijdens de dienst steeds in toga op en neer lopen en klimmen van de preekstoel naar het orgel is niet zo han- dig.
Dat werk, georganiseerd door interkerkelijk pastoraat onder Nederlanders in Zuid-Europa, houdt meer in dan de Nederlandstalige diensten verzorgen in de Noorse Zeemanskerk in Alanya. Het gaat ook om pastoraal werk, huisbezoek, ziekenhuisbezoek en een enkele keer crisis- pastoraat. Ook daar zijn goede contacten met de plaat- selijke moslim-gemeenschap. Lenie vertelt, dat ze in Tur- kije vooral vriendelijke mensen hebben ontmoet en niets hebben gemerkt van de recente politieke spanningen tussen onze landen. Eind dit jaar gaan ze voor een gast- predikantschap naar Portugal en volgend najaar weer naar Alanya; steeds voor drie maanden.
Gemeente in beweging
Van mens tot mens