Page 162 - 365
P. 162
ถึงแม้ว่า..รอยย้ิมของคนเรา.. จะเป็นเสมือนเครื่องประดับกาย ที่สุดแสนงดงาม ล้าเลิศ ทเี่ ราทุกคน ล้วนมีติดตัวประดับกายได้นั้น ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความสูงส่ง ล้าค่ายิ่งของ คนเรา..เพราะเป็นเสมอื นหนึ่ง สะพานทอดข้ามระหว่างคนเรา.. เพื่อก้าวไปสู่ความสัมพันธ์ ท่ีแนน่ แฟ้นล้ึกซ้ึง จนผูกพนั มิมีวนั รู้จักลืมเลอื น.. รอยยิ้มเช่นนี้คือ "รอยย้ิม..อมตะ" ที่เปล่งประกายแย้มยิ้มออกมาจากข้างในใจ ท่ีใสบริสุทธิ์ปราศจากอาการเสแสร้ง และอคติใดๆ.. แสดงออกถึงการเปิดใจ..เข้าใจ..เตม็ใจ..จริงใจ.. และให้ใจทั้งหมดต่อกนั และกนั .. อย่างเหนือกาลเวลา..ไร้เงอ่ื นไข.. แล้วเหตุไฉนคนเราจึงไม่ยิ้มให้แกก่ ันเล่า?
162
