Page 221 - 365
P. 221
บางคร้ังคนเรา อาจจะรู้สึกเออื มระอา กับสภาพสังคม และผู้คนรอบๆ ตัว..ท่ีไมจ่ ริงใจตอ่ กัน.. หวาดระแวงสูง..ชีวิตมีแต่การวางค่ายกล เพื่อปกปอ้ งผลประโยชน์ส่วนตน และผู้ยอมอยู่เป็น พวกพ้องในสังกัด..สร้างสังคมให้กลายเป็น สมรภูมิการแข่งขันช่วงชิงอานาจวาสนา.. เราไม่จาเป็นตอ้ งเล่ียงหลบหนีไปด้วยการลาออก จากสังคมน้ัน..เพราะแม้ตัวเราอาจจะไม่สามารถ เติบโตไดเ้ ป็น "กอ้ นหินขนาดใหญ่" ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอานาจบารมี ในชีวติ น้ีกต็ าม แต่เรายังสามารถเป็นเพียง.."ก้อนกรวดเลก็ ๆ" ท่ีช่วยชะลอและพยุงให้สิ่งท่ีไม่เหมาะสม เคลื่อนตัวไดช้ ้าลง..และช้าลง ไมส่ ะดวกรวดเร็วนกั .. สังคมก็จะถกู ประคองไว้.. เพ่ือให้โอกาสคนมีความดี.. ได้ยังคงมีพื้นที่ยืนหยัดอยู่ได้ในสังคม
221
