Page 186 - THAMMASAT PRINTING HOUSE

ใจเรารูสึกเศรานักเมื่อเห็นเพียงแตรอยลอ ไมมีรอยอุงเทาของเรา เหลืออยูเคียงขางรอยลอนั้น เหมือนกับเราตอนนี้ที่ไมอาจอยูเคียงขาง ผูเปนนายไดอีก คงเพราะอุงเทาของเราไมมีน้ําหนักมากพอใหทางยาวบันทึก รองรอยของมันเอาไว คิดไดอยางนั้น เราก็อดคิดไมไดวาเรานี้มีน้ําหนัก มากพอที่จะถูกบันทึกลงในหัวใจของผูเปนนายหรือไม แตทุกรองรอย ของนายกลับติดอยูกับจิตใจเราไมไดไปไหน แมตอนนี้เราจะไมมีจมูก ใหดมกลิ่น แตเรายังจํากลิ่นของนายเราได แมจะไมมีผิวหนังใหรับสัมผัส ลูบคลํา แตเรายังจําสัมผัสจากมือของนายเราได แมไมมีใบหูใหฟง แตเรา ยังจําเสียงของนายตอนที่เรียกเราได
แมไมมีหยดน้ําตาใหไหล แตสายฝนตอนนี้ก็ไหลแทนความเศรา ภายในจิตใจใหเราแลว นายเราชอบฝน เราจําได เราจําความรูสึกของนาย ที่เบงบานทุกครั้งเมื่อหยดน้ําจากฟารวงหลนสูผืนดิน แมเราจะไมชอบ มันมากก็ตาม แตนายเราชอบ เราจึงไมรูสึกเกลียดเจาหยดน้ําพวกน้ีมากนัก เพราะถึงอยางไรในตอนที่เราตัวสั่นดวยอากาศที่หนาวเย็น นายเราก็จะ กอดเราพรอมกับผาผืนหนาและนุม
เสียงฟาดังโครกคราก เหมือนเสียงทองของนายเราเมื่อยามหิว เราจําได ในยามที่กายเรายังเปนเพียงหมาตัวเล็ก นายชอบเอาเราไปวางไว ตรงทองนอยของนาย เสียงมันดังกึกกองไปทั่วทองนอยเหมือนกับเสียง ของฟารองที่ดังไปท่ัวทองฟาในตอนนี้ เมื่อพูดถึงความหิวแลว ชางนาแปลกนัก ที่เราไมรูสึกถึงมันเลยแมแตนอย ตางจากตอนที่จิตของเราและรางของเรา เปนอันหนึ่งอันเดียวกัน ในตอนนั้นเราแทบจะรูสึกหิวอยูทุกเวลา ความรูสึกหิว ของเรามันคงจะติดอยูกับรางที่นอนแนน่ิงภายใตแผนดินนั้น เชนเดียวกันกับ ความรูสึกรักและโหยหานายที่มันติดอยูกับจิตเราในตอนน้ี
แสงไฟวูบวาบเปนทางบนฟากฟาคลายกับแสงของยานพาหนะ คันใหญที่เราเคยวิ่งหนี เราจําได มันมีหลายคันและขับตัดหนาเราไปมา 178