Page 4 - Nieuwsbrief maart 2025

wilde worden. De plek ernaast was niet
meer vrij, maar er lag geen steen, gras
woekerde en niemand wist van wie het graf
Dodengroet
Op de grote verjaarskalender
Zie ik al die namen aan.
Juli, augustus en september…
Mensen die bestaan.
De een woont in het buitenland,
De ander is druk met werk.
Maar soms staat er, wat aan de rand,
Een kruisje naast: dat is een zerk.
Een grafplaats ín verjaardagen,
Een monument ín ’t leven.
De kruisjes zoekend wil ik vragen
Waar deze zielen zijn gebleven…
Want het is mij soms zo vreemd te moede,
Alsof z’in warmte samenzijn,
In samenspraak díe plaats behoeden
Waar de uitkomst van de aardse pijn
Ieder leidt van goede wil.
En plots voelen zij zo dichtbij.
Niet werkend of geëmigreerd – maar stil
Wachten zij liefdevol op mij.
Faucon Raphaël de Klyn
was. “We gaan het proberen”, zei Nico, “we
delven het graf en komen we geen overblijfselen
tegen, dan kun jij naast je ouders
worden begraven”. Zo gebeurde het en
iedereen was tevreden.
Na ruim 36 jaar op de begraafplaats,
waarvoor Nico ook een koninklijke onderscheiding
ontving, was het voor hem
­ genoeg; het nieuwe bestuur wilde af van de
klasseindeling op de begraafplaats en vond
dat er een moderne, digitale ­ administratie
moest komen. Nico kon daar niet aan
­ wennen. Hij vertrok en de begraafplaats
verloor een medewerker voor wie zijn werk
en zijn hulp altijd centraal stonden.
93 jaar is Nico nu. Twee jaar geleden overleed
Jo, zijn vrouw, met wie hij 65 jaar was
getrouwd, met wie hij kinderen kreeg en
met wie hij op zijn scooter altijd op pad
ging, ook naar Rotterdam en Den Haag.
Zelfs toen Jo al ziek was en zij, met pijnlijke
knieën, alleen nog via de stoeprand
op de scooter kon klimmen. Jo ligt op de
begraafplaats bij de grote beuk. De plek die
Nico al lang geleden had uitgezocht.
Terugblikkend en vooruitkijkend zegt Nico:
“ik hoop dat onze prachtige begraafplaats
blijft bestaan. Er ligt hier een enorme
­ geschiedenis en er zijn talloze dierbare
herinneringen. Vooral voor de inwoners
van Ellecom en De Steeg. Dat was zo en
dat blijft ook zo”.
Nico de Winkel met Jo achterop de scooter