Page 102 - MESNEVİ - 1.CİLT

Azrâil’in birisine bakması, onun da Süleyman aleyhisselâm’ın sarayına kaçması, tevekkülün çalışmadan üstün olduğu ve çalışmadaki faydaların azlığı
!
Sâf bir adam, bir kuşluk çağında koşa koşa Süleyman’ın adalet sarayına erişti.
!
Yüzü gamdan sararmış, dudakları morarmıştı. Süleyman, ona “Efendi ne oldu?” dedi.
!
O “Azrâil, bana öyle bir hışımla, öyle bir kinle baktı ki...” dedi.
!
Süleyman “Peki, şimdi ne diliyorsan dile bakalım” dedi. O dedi ki: “Ey canları koruyan! Rüzgâra emret;
!
960. Beni tâ Hindistan’a götürsün; belki kulunuz oraya gidince canını kurtarır.”
!
İşte halk fakirlikten böyle korkar. Onun için insanlar hırs, emele lokma olurlar.
!
Fakirlikten korkmak, tıpkı o adamın ölümden korkmasına benzer. Hırsı, çalışmayı da sen Hindistan farzet!
!
Süleyman rüzgâra emretti; rüzgâr da onu derhal Hindistan’da bir adaya götürdü.
!
Ertesi gün Süleyman, divan vakti halkla buluşunca Azrâil’e dedi ki: !
”O Müslümana ne sebeple hışımla baktın? Ey Tanrı elçisi, bana anlat!
!
965. Acaba bu işi, o adamı hanümanından avare etmek için mi yaptın?
!