Page 5 - 22_LiryDram_2019

warto zwrócić uwagę na prace Ewy Partum, prekursorki polskiej sztuki konceptualnej, feministycznej i krytycznej, zgromadzone m.in. w postaci zapisów lmowych jej performansów w Muzeum Sztuki w Łodzi czy w Muzeum Sztuki Nowoczesnej
w Warszawie. Moim zdaniem sztuka konceptualna jako platforma polemik istniała już dużo wcześniej w poezji.
Setki lat temu, kiedy artyści tworzyli na żywo, kiedy ich improwizacja granicząca
ze świadomym performansem, czy to na salonach, czy też na ulicy pobudzała do zajadłych dialogów i dyskusji. W literaturze europejskiej baroku istniał model poezji konceptualnej, gdzie podstawą miał być koncept poetycki. Oparcie utworu na zaskakującym, niezwykłym i zadziwiającym pomyśle szybko stało się obowiązującym wzorem (we Włoszech Giambattista Marino „Merini”, w Hiszpanii Luis de Góngora y Argote, w Polsce Jan Andrzej
Morsztyn). Współcześnie w kulturze hip- hopu mamy do czynienia z grupami uprawiającymi freestyle rap battle (np. Wielka Bitwa Warszawska, od 2003 r.),
w których uczestnicy podczas turnieju improwizują, recytując wymyślone na poczekaniu teksty na dowolny temat (losowy bądź aktualny) z podkładem muzycznym lub bez i w których dużą rolę odgrywa interakcja z publicznością. Jednak czy np. w epoce romantyzmu, pośród ruchów narodowowyzwoleńczych, możemy mówić o istnieniu poezji konceptualnej
i o poetach konceptualnych? Czy można na przykład stwierdzić, iż anonimowo piszący wytrawny myśliciel i antyromantyczny romantyk, przebywający za granicą Polski nie-emigrant oraz zbuntowany przeciwko zniewoleniu na wielu płaszczyznach - Zygmunt Krasiński, którego 160. rocznicę śmierci obchodzimy w tym roku - był jednym z nich?