Page 910 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม
P. 910
842
เล็กน้อยที่เกิดขึ้นนี่นะ เหมือนที่เราคิดแล้ว จิตเรากว้างกว่าเรื่องที่คิดปึ๊บนี่นะ แค่นี้เขารู้สึกสบาย ไม่ต้อง แบก แล้วก็รู้สึกสบาย มีความสุข
เมื่อไหร่ก็ตาม ที่คิดแล้วยึดเข้ามาเอาเป็นของตัว ก็จะหาทางออก นี่คือความฉลาดของจิตเรา อย่า คิดว่าตัวเองไม่ฉลาดนะ เห็นไหม เราก็ผู้หนึ่งล่ะ เป็นผู้มีปัญญา อย่าคิดว่า โอ๊ย!ฉันไม่ฉลาด ฉันยังไม่มี ปัญญา คิดได้ไหม...คิดได้ แต่ก็...เราก็มีปัญญาระดับหนึ่งนะ แล้วก็คนอื่นสามารถรู้ได้ ถ้าพระพุทธเจ้าเอา มาสอนได้นี่นะ ไม่เกินกาลังหรอก ปัญญารู้อาการพระไตรลักษณ์ รู้ความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ของ รูปนาม ขันธ์ห้า เมื่อสองพันกว่าปีก่อน กับปัจจุบันวันนี้ เหมือนกันไหม
รูปนาม ขันธ์ห้า เมื่อสองพันกว่าปีก่อนกับปัจจุบันเหมือนกันไหม...เหมือนกัน ต่างกันแต่สีสัน อาจ จะต่างกันบ้าง แต่ละที่ แต่ละแห่งนะ แต่ว่าสิ่งเดียวคือเหมือนกันเลย คือเป็นขันธ์เหมือนกัน เป็นรูปเหมือน กนั เปน็ เวทนาแบบเดยี วกนั เพราะฉะนนั้ เรากไ็ มไ่ ดอ้ ยไู่ กลธรรมะ สงั เกตไหม เพราะรปู นคี้ อื กอ้ นของธรรม รูปนามอันนี้ คือก้อนของธรรมะที่พระพุทธเจ้าตรัส คือรูปนามขันธ์ห้าที่กาลังเป็นไปอยู่ เพราะฉะนั้น เรา ศึกษาธรรมะจึงศึกษาเรื่องรูปนามกัน นอนก็ไปด้วย ไปเที่ยวก็ไปด้วยนะ ไปไหนก็ไปด้วย
กลายเปน็ วา่ โอ!้ ธรรมะไปกบั เราตลอด เราเหน็ ธรรมบา้ งหรอื ยงั เออ่ !เหน็ ไหม เราอยกู่ บั ธรรมแตไ่ ม่ เห็นธรรม ไม่เห็นทาอะไรเลยสักอย่าง ปล่อยมันไปตามยถากรรมนั่นแหละ ใช่ไหม เอ่อ! ก็เลยไม่รู้ เพราะ ฉะนนั้ ตรงนแี้ หละ เราตอ้ งกลบั มาพจิ ารณาทปี่ ฏบิ ตั ิ ลองดสู จั ธรรมตรงนี้ ความจรงิ ตรงนนี้ นี่ ะ ไมใ่ ชอ่ ยไู่ กล... ธรรมะ ทาไม จริง ๆ ถ้าเราย้อนกลับไปดูว่า ทาไมครูบาอาจารย์ไม่ให้เอาจิตออกนอก ไม่ให้เอาจิตไปข้าง นอกนี่นะ ความหมายเราต้องทาความเข้าใจให้ชัดนะ เราเข้าใจคือ ไม่อยู่นอกกรรมฐาน ไม่ใช่อยู่ ๆ คล้อย ตามอารมณ์ภายนอกอย่างเดียว มีสติคอยกากับ รู้เท่าทันอารมณ์ ดูอาการของรูปนามอยู่
จะอยู่ข้างนอกหรืออยู่ข้างใน ก็อยู่ในกรรมฐานอยู่ มีสติคอยกากับอยู่ ตรงนี้แหละ เพราะการใช้ อารมณ์ที่มาเป็นอารมณ์กรรมฐานนี่นะ ใช้ได้ทั้งอารมณ์ภายในและภายนอก เขาเรียก อัชฌัตติการมณ์ มชั ฌตั ตกิ ารมณน์ นี่ ะ อารมณภ์ ายนอก อารมณภ์ ายใน ใชไ้ ดท้ งั้ หมด ไมใ่ ชเ่ ฉพาะขา้ งในอยา่ งเดยี ว เหมอื นที่ เราฟังเสียงนี่นะ เสียงเป็นอารมณ์ภายในหรือภายนอก...อารมณ์ภายนอก เรารู้อาการเกิดดับของเสียงได้ ๆ ก็เห็นอาการเกิดดับของภาพที่อยู่ข้างหน้าได้
บางคนนะ โยคีบอกว่านั่งเมื่อยแล้ว เหมือนกับเดินจงกรมเมื่อย แล้วนั่งมองมดมันเดินจงกรม อัศจรรย์มากนะ คือมดเดินแต่ละก้าว นั่งนิ่ง...สมาธิมากขึ้น เห็นมดตัวใหญ่ขึ้น แล้วเวลากระทบปึ๊บ จิตไป อยู่ที่เท้ามด เวลามดเหยียบแต่ละก้าว จิตมันดับฟึ่บ ๆ ๆ ๆ แล้วนิ่งขึ้น ๆ จิต...จากสมาธิตั้งมั่นขึ้น ตื่นตัว ขึ้น เห็นไหม นี่คือกาหนดอารมณ์ภายนอก ใช้ได้ไหม...ได้ พูดเรื่องจริงนะ ไม่ใช่พูดเล่น นี่คือสภาวะ เพราะ ความสงบ ความตั้งมั่นของจิต อาศัยอารมณ์ภายนอก คือบางครั้งเรารู้สึกว่า เอ๊ะ!เกี่ยวได้ด้วยเหรอ การที่ เราอาศัยอารมณ์ทุกอารมณ์ และมีเจตนาที่จะรู้อาการพระไตรลักษณ์แบบนี้
