Page 46 - Demo 1-131
P. 46
กว ด ๏ ใบไม้ร่วงพริ้วหล่นบนลานกว้าง ทิ้งร่างลอยคว้างลิ่วปลิวไสว เดี๋ยวใบโน่น นั่น นู่น นี่ ทีละใบ ค่อยค่อยแผ่ขยายไปจนเต็มลาน ๏ เปรียบใบไม้ก็คล้ายใจมนุษย์ ที่คอยหลุดลื่นไหลไปในสังสาร ทิ้งใบทุกข์ โลภ โกรธ หลง ลงเต็มลาน ทับถมผ่านกาลเวลามานานปี ๏ กวาดปัดลานหัวใจให้ใสผ่อง ลานน่ามองลองดูใจใสสดศรี กวาดขจัดปัดกิเลสกันเสียที สะอาดดีทั้งที่ใจและในลาน ๚ ๕๖ | ๕7
