Page 59 - Demo 1-131
P. 59
กว ด
๏ ใบไม้ร่วงพริ้วหล่นบนลานกว้าง ทิ้งร่างลอยคว้างลิ่วปลิวไสว เดี๋ยวใบโน่น นั่น นู่น นี่ ทีละใบ ค่อยค่อยแผ่ขยายไปจนเต็มลาน
๏ เปรียบใบไม้ก็คล้ายใจมนุษย์ ที่คอยหลุดลื่นไหลไปในสังสาร ทิ้งใบทุกข์ โลภ โกรธ หลง ลงเต็มลาน ทับถมผ่านกาลเวลามานานปี
๏ กวาดปัดลานหัวใจให้ใสผ่อง ลานน่ามองลองดูใจใสสดศรี กวาดขจัดปัดกิเลสกันเสียที สะอาดดีทั้งที่ใจและในลาน ๚
๕๖ | ๕7
