Page 118 - 19_LiryDram_2018

Masada (hebr. הדצמ Mecada – forteca) została wybudowana przez Heroda Wielkiego w 40 r. p.n.e., a następnie udoskonalana od 37 r. p.n.e. Była jedną z największych żydowskich twierdz. Położona na szczycie płaskowyżu na wschodnim skraju Pustyni Judzkiej nad Morzem Martwym – dostępu do niej broniły strome kilkusetmetrowe zbocza. Obecnie można tu wejść pieszo tzw. ścieżką wężową lub wjechać kolejką.
W roku 73 n.e. Masada była jednym z trzech ostatnich punktów oporu przeciwko Rzymianom. Na czele broniących się tam zelotów stał Eleazar ben Jair. W oblężeniu twierdzy pod przywództwem Fla- wiusza Silwy brało udział 5 tys. żołnierzy rzymskich oraz 9 tys. niewolników i jeńców, wykorzystywanych głównie do prac ziemnych. Usypano skarpę, po której rozpoczęto szturm fortecy przy pomocy wieży oblężniczej. Historia oblężenia i sytuacja wewnątrz twierdzy znana jest z relacji Józefa Flawiusza. Podobno kiedy dostrzeżono bezcelowość dalszej obrony, zgodzono się na propozycję zbiorowego samobójstwa wysuniętą przez ben Jaira. Mężczyźni pozbijali swoje żony i dzieci, a następnie wyloso- wano dziesięciu zelotów, którzy zabili mężczyzn. Spośród zelotów wybrano jednego, który zabił pozostałych, a wreszcie on sam popełnił samo- bójstwo. Aby Rzymianie wiedzieli, że nie
zdobyli twierdzy głodem, pozostawiono
nietknięte zapasy żywności. Według
Flawiusza życie odebrało sobie 960
obrońców.
116 LiryDram kwiecień–czerwiec 2018