Page 77 - Geluk

NAWOORD
Ben heb ik leren kennen tijdens onze studie. Eigenlijk hadden we in die tijd niet zoveel met elkaar op. Het toeval wilde dat wij elkaar weer tegenkwamen toen we bij hetzelfde bedrijf bleken te werken. Vanaf dat moment zijn wij goede vrienden geworden. Ook onze vrouwen konden goed met elkaar overweg. De grootste binding was eten. Minstens twee keer per jaar probeerden wij elkaar af te troeven met de heerlijkste gerechten. Maar ook vele vakanties hebben hij & Julia, Sophia & ik samen met de kinderen doorgebracht.
Treurig waren de laatste jaren. Na het vroegtijdig overlijden van Julia trok Ben zich terug, hij werd erg op zichzelf. Anderhalf jaar later is hij, op 66-jarige leeftijd, gestorven. Voor zijn heengaan heeft hij mij een enveloppe overhandigd met de opmerking “Wil jij dit onder je hoede nemen.” Dat was geen vraag.
Lange tijd heb ik het niet durven openmaken. Tot enige maanden geleden. Er zat een soort dagboekje in en de volgende brief.
Beste Rob,
De tekst die je hierbij aantreft heb ik met grote tussenposen aan het papier toevertrouwd. Na het heengaan van Julia heb ik hier en daar nog wat kleine fantasieën met enkele door jou van Sophia gemaakte fotografieken ingevoegd.
Gedenk bij het lezen de woorden uit de Preambule van WFH: ‘Wij zijn niet anders dan de strandvonders van ons eigen leven, brokstukken verzamelend langs de zee der vergetelheid. In onze hand lopen wij met verroeste spijkers van een groot gezonken schip – en wij denken dat dit oudroest een horloge is. Want door het feit dat het een blijft en het ander verdwijnt, kan
75