Page 116 - ธรรมปฏิบัติ 1
P. 116
98
ลองดูนะ ลองน้อมใจมาข้างหน้า ในที่ว่าง ๆ ข้างหน้าตัวเราเอง แล้ว สังเกตดูว่า ใจที่อยู่ในที่ว่าง ๆ รู้สึกอย่างไร ? รู้สึกหนัก รู้สึกเบา รู้สึกโล่ง รู้สึกโปร่ง รู้สึกอึดอัด รู้สึกว่าง ๆ ? ใครรู้สึกเบา ๆ ? ไม่มีเลย ? ไม่ต้องคิด นะ เขาเรียก “ตามความรู้สึก” รู้สึกอย่างไร ? ไม่ได้ถามว่า คิดว่าอย่างไร ? คาถามคนละอย่างกันนะ! น้อมใจมาข้างหน้าในที่ว่าง ๆ แล้ว “รู้สึก” อย่างไร ? ไม่ใช่ “คิด” ว่าอย่างไร ? ใครที่ให้ใจออกมาข้างหน้าตัวเองไม่ได้ ? โอ เยอะ เหมือนกัน! นอกนั้นได้หมด หรือไม่แน่ใจ ? ไม่แน่ใจตัวเอง...
ลองอีกนิดหนึ่ง ลองมองมาที่พาน ขณะที่เห็นพาน ใจเราอยู่ที่ไหน ? อยู่ที่พานหรืออยู่ที่ตัว ? อยู่ที่พาน สังเกตนิดหนึ่ง ใจที่อยู่ที่พาน รู้สึกไหม ว่า ใจอยู่ในตัวหรือนอกตัว ? “นอกตัว” สังเกตต่อนะ ใจที่อยู่นอกตัว ที่อยู่ ตรงนี้ รู้สึกอย่างไร ? หนักหรือเบา ? “เบา” ใจที่อยู่ตรงนี้เบา แล้วสังเกตว่า ช่องว่างระหว่างใจที่เบาถึงตัว รู้สึกอย่างไร ? หนัก เบา โล่ง โปร่ง ว่าง ๆ ? “ว่าง” ถูกแล้วนะ! ต้องสังเกตนิดหนึ่ง ใครไม่ทันไม่เป็นไร
ใจที่เบา ๆ ว่าง ๆ อยู่นอกตัวได้ สังเกตดูว่า ใจที่เบา ๆ ว่าง ๆ ของ เรา สามารถเคลื่อนย้ายที่ได้หรือเปล่า ? ลองดูนะ ย้ายใจที่เบา ๆ ที่ว่าง ๆ ไปที่มือ บริเวณมือรู้สึกอย่างไร ? รู้สึกหนักหรือเบา ? ลองย้ายจิตที่เบา ๆ ไปบริเวณสมองของเรา ให้มันทะลุสมองออกไป สมองเรารู้สึกเป็นไง ? จาก นั้นลองดู ให้ใจที่เบา ๆ ว่าง ๆ ของเรา กว้างเท่ากับห้องนี้เลย แล้วลองดู ว่า จิตใจเรารู้สึกเป็นอย่างไร ? ถ้าใจที่เบา ๆ โล่ง ๆ กว้างมากขึ้น จิตใจ ของเรารู้สึกอย่างไร ? รู้สึกหนัก เบา โล่ง โปร่ง โล่งมากขึ้น เบามากขึ้น ? รู้สึกเบาขึ้นนะ
ทีนี้ลองดูว่า ใจที่โล่งเบาสามารถทาหน้าที่รับรู้อารมณ์ต่าง ๆ ได้ไหม ? อย่างเช่น ขณะที่เราหลับตา ทาใจให้ว่างเบา เมื่อพิจารณากาหนดรู้อาการของ พองยุบหรือลมหายใจเข้าออก ให้เอาใจที่เบา ๆ นั่นแหละมารู้อาการของพอง ยุบ เวลาหายใจเข้า ให้ใจที่เบาตามเข้าไปจนสุด เวลาหายใจออก ให้ใจที่เบา
