Page 145 - หนังสือที่ระลึกงานพระราชทานเพลิงศพหม่อมดุษฎี บริพัตร ณ อยุธยา

ภาพที่ผุดข้นในความทรงจําตอมาคอ เด็กออนวัยอายุไมกี่เดอน บหนาอยู บนบาของหญิงสาวคนหน่ง แตดวงตาเบิกโพลงจองแนวไปที่อะไรขาว เขียว เบ้องหนา วันแลววันเลา ในยามโพลเพล ตะวันยอแสง
ภาพนั้นยังคงตรงตรา ประทับอยูในจิต มิเลอนไปจากใจ นับแตบัดนั้นจนถง
บัดนี้
เด็กที่บหนาอยูบนบานั้นคอ เรา สวนหญิงสาวคนนั้นคอ แมของเรา ครั้งหน่งเคยถามแม แมก็บอกวาใช น่ันคอวงุยในสวนเงาะของคุณพระ
อราม สาครเขตร (คหบดี นักธุรกิจช่อโดงดังที่สุดของเกาะคนหน่ง) เรียกกันวา สวนพริก (ทําไมมีช่ออยางนั้นก็เหลอที่จะเดา) ทั้งที่เปนสวนเงาะพันธุปนังที่ใหญที่สุด มีลูกดกที่สุด เปนเงาะที่มีสีแดงสวยสดที่สุด
แมเลาวาเม่อไปถงภูเก็ตใหม ไมมีที่อยู เพราะเรายายไปกะทันหัน (คุณปู ส นิ ้ ช วี ติ ก ะ ท นั ห นั ) จ ะ ป ล กู ส ร า ง บ า น ห ร อ ห า ท เี ่ ช า ก ย็ งั ไ ม ไ ด  ค ณุ พ ร ะ อ ร า ม เ จ า ข อ ง ส ว น ไดกรุณาใหที่พักพิงแกเราเปนการชั่วคราว ่งเปนบานเล็ก อยูในสวน มีลักษณะ กระเดียดไปทางกระทอมมากกวา เราอยูนั่นสักพักหน่งก็ยายไปอยูตกแถว (หองแถว ทภี่ เู กต็ มลี กั ษณะเหมอ น ปจ จบุ นั ไมผ ดิ เพยี้ น) หนา โรงเรยี นปลกู ปญ ญา
ไมชาเราก็ยายบานอีกครั้ง ครั้งนั้นเรายายไปอยูตกใหญใกลกัน ่งเรียกวา ตกขาว เปนตกที่ครอบครัวเราเชาอยูเปนเวลาหลายป กระทั่งนองคนที่สองเกิด ชวงนั้นเปนชวงที่พอแมชวยกันบุกเบิกเหมองแรอยางบากบั่นและมุงมั่น เปนชวง ที่เราสนุกสนานกันอยางเด็ก กับนองชาย เปนวัยที่ชีวิตมีแตเร่องเลนและเลน จงจํา อะไรไดมากมาย เห็นภาพตัวเองคลานไปบนระเบียงรอบบาน มอก็เก็บขี้นกเขากิน (พอมีกรงนกเขาแขวนไวรอบบาน) แมมักพูดหยอกเยาภายหลังอยูเสมอวา เพราะ ขนี้ กเขานลี่ ะกระมงั ทที่ าํ ใหล กู ฉลาดกวา ใคร จากบดั นนั้ จนบดั นี้ เราประมวลการณ ไวอีกแบบหน่ง ถาขี้นกเขามีพลังมีอํานาจเชนที่วาจริง มันหาใชความฉลาดไม แต เปนแกนที่แข็งแกรง ไมระยอตอความยากแคน ตอความข่นขมของชีวิตและการงาน เกมทขี่ า พเจา ชอบเลน กบั นอ งชายทสี่ ดุ คอ เอานอ งชายวยั เตาะแตะนงั่ บนทางมะพรา ว แลวลากไปรอบ บาน พลางรองเพลงเสียงลั่น
มเี หตกุ ารณอ นั นา ระทก ใจเหตกุ ารณห นง่ เกดิ ขน้ อนั เปน สาเหตขุ องความพกิ าร สองอยา งของนอ งชายขา พเจา จาํ ไดว า วนั นนั้ ครอบครวั ของเราพากนั ไปทาํ บญุ เลยี้ งพระ ที่วัดนอกเมอง แมพานองชายวัยแบเบาะไปรวมงานดวย เพียงชั่วขณะที่ปลอยให นองนอนบนเบาะ (วางอยูบนเส่ออีกที) โดยแมไมไดอุมไวในออมแขน พอดีกับที่ ชาววัดลั่นองข้น เสียงองนั้นกระห่มไปทั่วบริเวณ นองกําลังหลับสนิทก็สะดุงต่น
144