Page 71 - บันทึก 25 ปีธรรมศาสตร์ลำปาง
P. 71
ตอนน้ันท้ังมหาวิทยาลัย มีคนอยู่ไม่เกิน ๓๐๐ คน เป็นผู้หญิงสัก๒๕๐คน ที่เหลือเป็นผู้ชายท่ีรวมเพศทางเลือกอีกหลาย สิบคน พ่ีใหญ่สุด คือพ่ีปี ๓ (รหัส๔๑ สังเคราะห์)
กจิ กรรมสนั ทนาการ กจ็ ดั ในหอ้ งเรยี นรวม ทง้ั เรยี น ทงั้ เลน่ จบครบทเ่ี ดยี ว ในยุคน้ันยัง แม่ค้าท่ีตลาดฝั่งตรงข้ามตึกท่ีเราเรียน ยังไม่รู้เลย มี ธรรมศาสตร์ มาเปิดท่ีลาปาง
เวลาไปแข่งกีฬาอุดมศึกษาทีไร แพ้ตลอด ยกเว้นแข่งกับวิทยาลัยพยาบาล ที่จะสูสีเป็นพิเศษ ถึงคนเราจะน้อย แต่เราก็ยัง คงส่งนักกีฬา ลงแข่งทุกประเภท บอล บาส วอลเล่ย์เปตอง ปิงปอง ตะกร้อ .. ฯลฯ แข่งบอลเสร็จ เปล่ียนเส้ือมาเล่นบาสต่อ ลงไป สักพัก ตะคริวกิน หามออก ต้องหาคนมาลงยืนให้ครบ เพ่ือแข่งต่อให้จบ เล่นไม่เป็นก็ขอให้มายืนให้ครบ
ถึงเราจะแพ้มากแค่ไหน นักกีฬาก็จะมีกองเชียร์เสมอ กลอง โทรโข่ง ฉ่ิงฉาบ แดนเซอร์ ทุกคนช่วยร้องช่วยเต้น .. พากัน เชียร์ โดยไม่มีการบังคับ เชียร์ก็ไม่ได้หวังให้ชนะ แต่หวังให้กาลังใจนักกีฬาทนยืนให้จบเกม แล้วกลับบ้านพร้อมกัน งบประมาณ นักศึกษามีไม่มาก แสนต้นๆ สาหรับทุกกิจกรรมในมหาวิทยาลัย อะไรทาเองได้ก็ต้องช่วยกันทา ดึกเเค่ไหน มหาลัยก็เปิดให้ทา กิจกรรมได้ ช่วงบอลโลก หรือ ยูโรก็มาดูด้วยกัน บ้านใครมีรถก็เอามาช่วย(พี่หยง ๔๑ เจ้าประจา) ใครเก่งงานฝีมือก็สอนเพ่ือน (กอล์ฟ๔๓) พวกแรงงานงานสล่าบ้านละปูนช่วยได้ ส่วนใครทาอะไรไม่เป็นก็ลงแรง ช่วยๆกันไป สุดท้ายมันก็สาเร็จ ไม่ว่าจะเป็น แห่เทียน กระทง ฯลฯ
รู้จักคาว่า “สามัคคี” จริงๆก็จากที่นี้แหละ อะไรที่ไม่น่าจะทาได้ มันก็ทาได้นะ ถ้าช่วยกัน ทาไปในทางเดียวกัน เรามีห้องคอมเล็กๆ ที่แบ่งกันใช้ ๑๐ กว่าเครื่อง ทั้งหาข้อมูล และ ใช้คลายเครียด อย่างเกม Minesweeper ที่มีอยู่ในทุกเครื่อง หอ้ งสมดุ พนื้ ทนี่ า่ จะไมเ่ กนิ ๒๐๐ ตรว มหี นงั สอื ไมม่ าก แตก่ ค็ รบสา หรบั ระดบั ป.ตรี โรงอาหาร คอื เตน็ ทผ์ า้ ใบงานวดั มาตอ่ กนั ๔หลงั ข้างตึก ช่วงเวลาเร่งด่วนโต๊ะไม่พอก็ยืนกินกัน
รถมหาวิทยาลัย ๒ คัน สาหรับวิ่งรับส่งอาจารย์ ที่มาสอน จะออกค่ายสร้างเช่ารถหกล้อ/สิบล้อ เพราะจะได้ทั้งขนของ และ ขนคน ไปในที่กันดารได้ อาศัยรถที่เค้าตีวิ่งเปล่า จะถูก แต่ก็จะเลือกสภาพ และ เวลาไม่ได้ ไม่มีงบค่าอาหาร ก็ไปขอวัด จะ ได้พวกของแห้ง เครื่องปรุง ที่ใกล้หมดอายุ เอาไปออกค่าย ส่วนของสดก็หาตามพื้นที่เจออะไรฟรี ก็เอามาทากินกัน ผลัดเวรกันทา เป็นไม่เป็นก็ช่วยกันทา ช่วยกันกิน ช่วยกันล้าง ฟังดูรันทด แต่ความจริงแล้ว มันสนุก และ มีความสุขนะ
เรามีห้องพักอาจารย์ ที่นักศึกษาสามารถเข้าไปตากแอร์ตลอด
เรามีอาจารย์ ที่เป็นเหมือน ATM สาหรับยืมเงินไปทากิจกรรมนักศึกษา คืนครบบ้าง ไม่ครบบ้าง ท่านอาจารย์ก็เข้าใจ เเละ ทาใจ
เราเรียกอาจารย์ประจาว่า “พี่”(อจ.สายฝน) ถ้าใครชื่อซ้ากับเจ้าหน้าที่ เราก็จะเรียกว่า อจ. จะได้ไม่สับสน
เรามีท่านรองอธิการ ที่สามารถพูดคุยเรื่องฟุตบอลได้ออกรส ท่านเป็นเเฟนพันธ์เเท้ลิเวอร์พูล(ท่านอาจารย์ สายทิพย์) วันไหนลิเวอร์พูลชนะทั้งมหาวิทยาลัยจะรู้สึกเหมือนดอกไม้บาน เพราะอาจารย์ท่านจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
รุ่นพี่รุ่นน้องสนิทกันหมดแยกกันไม่ออกว่าใครอยู่คณะไหนหลายครั้งนึกว่าเรียนคณะเดียวกัน(สังเคราะห์และ สห วิทยาการ)
เรามีอาจารย์เก่งๆบินจากมาสอน โดยที่ไม่ต้องไปเรียนถึงที่รังสิต หรือ ท่าพระจันทร์ (อจ.บินลงเชียงใหม่ รถมหาลัยวิ่งไป รับส่ง เพื่อมาสอน)
นักศึกษา เกิน ๙๕% เข้าห้องเชียร์โดยไม่มีการบังคับ และ เกิน ๙๐% ของนักศึกษาทั้งหมด ร้องเพลงต่างๆ ของ มหาวิทยาลัยได้สบายๆ
๖๑
