Page 41 - Over-Leven_Neat

HELDERZIEN

Helderziend zijn is aan de ene kant een prachtige gave, maar aan de andere kant
ook een lastige.

Bij mij begon het al toen ik twee jaar oud was.
Mijn eerste ervaring was een projectie op de muur: ik zag wielrenners rijden.
Tijdens het helderhoren hoorde ik daarbij de namen Joop Zoetemelk en Theo
Koomen met zijn kenmerkende commentaar.
Het beeld was in kleur, en het was 1969.

In de jaren ’80 zag ik datzelfde beeld terug van Joop Zoetemelk werd
wereldkampioen, met Theo Koomen als commentator.
Dat was mijn eerste echte ervaring met helderzien.

Daarnaast zag ik als kind overleden mensen door mijn slaapkamer lopen.
Ze keken strak voor zich uit, zonder een glimlach.
Voor mij voelde dat normaal; ik dacht dat iedereen dat kon zien.
Totdat ik een jaar of vijf was en besefte dat mensen niet door muren en deuren
konden lopen.

Toen ik zes jaar was, begon ik beelden te ontvangen van mensen met problemen of
ziektes.
Ik zag wanneer iemand zijn dierbaren zou verliezen.
Dat was een zware last voor een kind en geestelijk uitputtend.

Ik voelde dat ik anders was dan anderen.
Op school had ik concentratieproblemen en moeite met leren.

Daarbovenop groeide ik op in een Nederlands-Indisch gezin waar de opvoeding
streng en hard was.
Gezag, discipline en respect werden afgedwongen. Niet alleen met woorden, maar
ook met handgemeen.
Er werd meer verboden dan opgevoed.

Daardoor raakte ik mijn eigen identiteit kwijt en nam ik vaak de identiteit van anderen
over.
Toch hielp dat me later om problemen te voorzien, als een manier om te overleven.
Ik heb het ervaren als geestelijke en fysieke mishandeling.

Mijn ouders hebben nooit de moeite genomen om mij echt te leren kennen.
Er was alleen onbegrip; ze waren druk met zichzelf. Waar ik vaak de vraag stelde in
mezelf, waarom hebben jullie kinderen.

41 Chris Koa®