Page 5 - Wijsheden 2017

Maar wanneer een mens stil blijft staan en zich afvraagt: wat is er nu eigenlijk met mij aan de hand, waar komt dit verdriet vandaan, of waar heeft mijn boosheid mee te maken: dan kan een mens zichzelf beter leren begrijpen. Hij komt er ook achter dat juist deze emotielaag, meestal een les maskeert.
En ieder van u weet: het wezen heeft in de Wereld van de Wijsheid al gezien welke les nodig was om weer verder op pad te kunnen. Het komt naar deze planeet en zoekt zich een lichaam en een milieu uit, waar de les het best geleerd kan worden. En juist een mens die al verder op zijn pad is, dus minstens in de blauwe trilling van ontwikkeling zit, wordt dan sterk geconfronteerd met de lessen van zijn wezen, die alleen via emoties geleerd kunnen worden.
Als de mens dat weet, kan hij naar zijn emoties kijken en er doorheen gaan om zo inzicht te krijgen in de les die hier aan vast zit of wat nog niet begrepen is.
En dat is voor iedereen weer anders, want ieder mens is uniek en gaat er ook op zijn eigen manier mee om. Want wanneer een mens met zijn emoties geconfronteerd wordt, dan is het niet alleen een denkkap-gebeuren, ook het genetisch materiaal en het karakter bepalen voor een gedeelte hoe die emoties eruitzien.
Voor de mens die op dit pad loopt, lijkt het een warboel. Hij heeft het gevoel er niet meer uit te komen en ervaart het leven als erg zwaar. En dan moet hij er ook nog eens achter zien te komen waar deze zwaarte vandaan komt. We zien dan ook regelmatig mensen verzuchten: dit is te zwaar, geef mijn portie maar aan Fikkie!
Dat horen wij regelmatig, en toch weten wij dat deze emoties nodig zijn om inzicht te krijgen in de les die het wezen meegenomen heeft.
Gaat u er maar vanuit dat niemand wordt overvraagd door de Wereld van de Wijsheid. Dus wanneer uw wezen een les heeft en probeert deze les te leren, moet het rekening houden met het lichaam waar het gebruik van maakt.
En wanneer u het gevoel heeft: nou weet ik het allemaal niet meer, het leven is voor mij heel zwaar, ik word overspoeld door emoties, dan hopen wij dat u voor u zelf kunt zeggen: 'Oké, ik blijf er eens even bij stilstaan, tranen mogen, verdriet mag, boosheid mag, ik ga me er zelf niet om afkeuren'.
Als u accepteert van uzelf dat u deze emoties heeft, omdat u weet dat er een les voor uw wezen aan vast kleeft, dan geeft u zichzelf ook de kans om door de emotie te zakken en naar de les toe te gaan.
Het is nooit leuk om daarmee geconfronteerd te worden, maar wanneer u weet: het zijn niet mijn lessen, maar het zijn de lessen van mijn wezen, dan accepteert u het veel gemakkelijker. Terwijl de mens vaak denkt: ik moet me groot houden, ik moet toch wel naar buiten laten zien dat ik het allemaal aankan.
Maar als u weet dat het wezen u heeft uitgezocht, u als mantel heeft genomen, dan kunt u ook heel gemakkelijk zien: wat er nu gebeurt, is een les van het wezen, laat het maar even gebeuren. U zult dan merken dat die hele troosteloze situatie waar u regelmatig in zou kunnen zakken, helemaal niet zo troosteloos is. Maar dat het juist te maken heeft met een bepaalde rustperiode. Deze periode is nodig om tot nieuwe bloei te komen: zoals een woestijn, een land in rust is, maar waar onderhuids veel gebeurt.
En ook ieder mens moet de mogelijkheid hebben om even tot rust te komen, zodat in die rust iets nieuws kan ontkiemen.
Dit is een geestelijke wet, die zowel op deze planeet, als ook in uzelf aanwezig is.