Page 13 - Blauwe stem proef

Een docent met een lichte stem gaf uitleg over vijlen en raspen.
“Je hoeft niet meteen te weten wat het gaat worden,” zei ze.
“Het zit al in de steen. Jij hoeft het alleen maar tevoorschijn te
halen.”
Elin glimlachte. Dat klonk bijna alsof de steen zelf een geheim
bewaarde, net zoals zij er één in zich droeg. Ze begon voor-
zichtig te raspen, luisterend naar het schurend geluid, terwijl
langzaam een vorm zichtbaar werd die ze zelf nog niet herken-
de. Ze werkte geconcentreerd, terwijl het stof als een dunne
waas op haar vingers achterbleef. Eerst had ze gedacht aan een
simpel hartje of een kleine vogel, maar hoe langer ze raspte en
vijlde, hoe duidelijker er iets anders uit de steen tevoorschijn
kwam.
De docent die rondliep, keek even over haar schouder. “Mooi,
dat heeft een eigen richting,” zei ze bemoedigend, en liep weer
verder. Elin zag het pas echt toen ze de steen draaide in het
licht van het raam: de lijnen die ze zonder plan had gevolgd,
vormden samen twee lussen die elkaar raakten. Een acht, niet
perfect, maar onmiskenbaar aanwezig.
Ze liet het gereedschap zakken en staarde ernaar. Het was als-
of de steen zelf haar had geleid, alsof de vorm er altijd al in had
gezeten en zij alleen de overtollige stukjes had weggehaald.
Even voelde ze dezelfde trilling als bij het hek, als bij de eerste
keer dat de acht voor haar verschenen was. Ze hield de steen
steviger vast, alsof het een geheim wilde fluisteren dat ze nog
niet helemaal kon horen.
Ze nam de steen in haar hand en draaide hem langzaam rond.
De glans van het speksteen ving het licht, en in dat moment
leek de acht niet alleen een vorm, maar ook een beweging.
Even had ze het gevoel dat de lussen trilden, alsof er iets door-