Page 15 - Blauwe stem proef

Hoofdstuk 8
Thuis pakte Elin haar rugzak voorzichtig uit, alsof er iets kwets-
baars in lag dat niet mocht breken. De sjaal waarin de steen
gewikkeld zat, was doordrenkt van een licht grijze waas van
steenstof. Ze vouwde het open en zette de lemniscaat op haar
bureau, waar het laatste licht van de dag door het raam naar
binnen viel.
De acht glansde zacht, in het schijnsel leek het alsof de lussen
dieper lagen dan het oppervlak van de steen, alsof ze een weg
openenden naar iets verder dan wat zichtbaar was.
Elin bleef er een tijdje naar kijken. Ze dacht aan de woorden
van de docent, aan het toeval dat geen toeval leek. Haar vin-
gers volgden de ronding, steeds weer, alsof ze zo de beweging
in zichzelf wilde voelen.
De voordeur sloeg dicht beneden, gevolgd door luide stem-
men. Luuk was terug van zijn skivakantie met vrienden.
Hij stormde de trap op en gooide de deur van haar kamer
open. Zijn gezicht gloeide nog na van de berglucht, zijn jas zat
vol met sporen van sneeuw en zon.
“Je had erbij moeten zijn!” zei hij meteen. “Zwarte pistes, Elin,
écht zwart. En ik ben geen één keer gevallen. Mijn tijd op de
afdaling was top, ik ga het in m’n app zetten.” Hij hield zijn
telefoon al omhoog, alsof het bewijs belangrijker was dan de
ervaring zelf.
Zijn blik viel op de steen op het bureau. “Wat is dat nou
weer?” Elin legde haar hand er beschermend naast. “Iets van
een workshop.”
Luuk lachte, een kort en fel geluid. “Jij en je gekke hobby’s.
Terwijl ik bergen af knal, zit jij stenen te vijlen.” Hij sloeg haar op
haar schouder vriendschappelijk maar hard en liep weer naar