Page 69 - Album compleet 2018-2.indd

Een ‘poesie-album’, zoals ik als kind zei (ik dacht dat het met poesjes te maken had, want daar had ik veel plaatjes van), roept altijd herinneringen op aan
mijn kindertijd.
Net als vorige week het huwelijk van mijn neef, zoon van mijn enige zuster. Ik ging naar de hu- welijksvoltrekking op een eenvoudige pier, speciaal voor dit doel gemaakt in het IJsselmeer. Trouwen op locatie is in. Het was gelukkig een mooie war- me dag. Iedereen blij, vooral mijn neef (die de na een lange periode van strijd, nu al weer een paar jaar clean is), straalde van geluk. Zijn bruid die hij heeft leren kennen in Vietnam tijdens zijn laatste afkickperiode straalde mee, met heel haar wezen. Een prachtig plaatje voor hun trouwalbum. Dat, vrees ik, geen papieren maar nu waarschijnlijk een virale versie zal zijn.
Een kopie van deze foto was onderdeel van mijn kadootje. Het zijn mijn ouders, (ze leven al een paar jaar niet meer) en ik schreef hem onder andere: kijk, dit zijn je grootouders, zij trouwden nu 72 jaar geleden en dat kan ik weten want ik was erbij. (Mijn moeder was net 17, mijn vader 22) . Ze zijn 67 jaar met elkaar verbonden geweest en hebben lief en leed gedeeld. Ze zouden vandaag trots op je zijn geweest, zoals wij allemaal trots op je zijn....
Op het moment dat ik dat opschreef, voelde ik de pijn, en ik besefte dat ik dat zelf heel graag, al was het maar één keer, van ze had willen horen...
Ik zeg het nu tegen mezelf: ‘ík ben trots op je meisje, en ik hou van je. ‘ En ik plak er een poesje bij.
Marianne Zwaan