Page 12 - en th polei_ianoyarios_2021_FLIP

Σ’ ευχαριστώ 2020. Τί μαθήματα μου έδωσε αυτή η χρονιά

2020
Το περιοδικό TIME τράβηξε ένα τεράστιο
κόκκινο Χ πάνω από αυτή τη χρονιά και τη
διέγραψε, υπενθυμίζοντας στον τίτλο του,
πως ήταν η χειρότερη που υπήρξε ποτέ. Και
πολλοί από εμάς σίγουρα συζητήσαμε το ίδιο
ή το πιστέψαμε. Κι εγώ ο ίδιος κάποιες φορές.
Όμως καθώς ετοιμάζομαι να της κουνήσω το
μαντήλι, σκέφτομαι μήπως υπήρξα υβριστικός
απέναντί της με έναν τρόπο που το σύμπαν
δεν το δικαιολογεί, από τη στιγμή που δεν
ανήκω στα εκατομμύρια των ανθρώπων που έκλαψαν έναν χαμένο
δικό τους άνθρωπο από τον ιό που μπήκε στη ζωή μας, κάνοντας
όλους μας πρωταγωνιστές σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας,
που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να επινοήσουμε.
Κι όμως αυτή είναι η αλήθεια.
Θα ήμουν άδικος, αν έστω και τώρα δεν μπορούσα να διακρίνω
κάποια πολύ σημαντικά μαθήματα που μου έδωσε αυτή η χρονιά,
εκείνες τις πολλές στιγμές που κάθομαι μόνος μου σε μια γωνιά του
σπιτιού μου, αναλογιζόμενος πόσα δεν έκανα, πόσα δεν μπορώ
ακόμα να κάνω, που δεν πήγα, που δεν μπορώ ακόμα να πάω,
πόσους δεν είδα, πόσους δεν μπορώ ακόμα να αγκαλιάσω, ώστε να
πω ένα «ευχαριστώ», που είμαι ακόμα εδώ, που μου επιτρέπεται να
περιμένω, να ελπίζω, να ονειρεύομαι και να αγωνίζομαι, πιο ώριμος
και πιο σοφός από ποτέ.
Σ’ ευχαριστώ λοιπόν 2020, που μου έδειξες πραγματικά πόσο ίσοι
είμαστε όλοι και πόσο μοιάζουμε, ανεξάρτητα από τις φαινομενικές
διαφορές μας. Ανεξάρτητα από τα αν είχαμε ή δεν είχαμε λεφτά,
δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε το φάρμακο, γιατί απλά δεν
υπήρχε, δεν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε, φεύγοντας μακριά,
γιατί δεν υπήρχε ασφαλές μέρος να προστατευτούμε, αφού δεν
υπήρχε κάτι που μπορούσε να κάνει ο ένας διαφορετικά από τον
άλλον. Χρειαζόμασταν και ακόμα χρειαζόμαστε όλοι το ίδιο εμβόλιο,
έχουμε ανάγκη ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί τους ίδιους
κουρασμένους γιατρούς και νοσοκόμους, βασιζόμαστε όλοι στις,
ελπίζουμε, αντάξιες των περιστάσεων αποφάσεις των ηγετών μας.
Σ’ ευχαριστώ 2020, που με έκανες να βιώσω μια πρωτόγνωρη
ισότητα απέναντι σε έναν κοινό εχθρό, που λες και ήρθε να δείξει
σε όλους, πως είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από
αυτά που μας χωρίζουν. Οι μεταξύ μας πόλεμοι προς το παρόν
φαίνεται να παγώνουν, παρά τους λεονταρισμούς κάποιων, γιατί συμπεριφορά, γυρίζοντας την πλάτη σε αυτά τα στοιχεία που
ξαφνικά δεν έχουν νόημα, αν ο νικητής στο τέλος δεν καταφέρει κάποιοι θεωρούν στοιχεία επιτυχίας, «μαγκιάς», δύναμης, θάρρους,
να ζήσει. Οι Εκκλησίες για κάθε θρησκεία, κάθε αίρεση κάθε ενώ στην πραγματικότητα είναι αποδείξεις αποτυχίας, ψευτομαγκιάς,
είδους πίστη κρατάνε κλειστές τις πόρτες τους και μας αφήνουν αδυναμίας και θράσους, που προσπαθούν να στείλουν το
πολύ σωστά, για πρώτη ίσως φορά, μόνους με τον Θεό μας, που επικίνδυνο μήνυμα στη νέα γενιά και τα παιδιά όλου του κόσμου, ότι
για όλους πια φαντάζει παντοδύναμος και σαν να είναι το ίδιο η όποια παραβατική συμπεριφορά είναι απόλυτα αποδεκτή, αρκεί να
πρόσωπο, πέρα από τα ονόματα που εμείς του δίνουμε. Του ζητάμε έχεις τη δύναμη να την επιβάλλεις.
όλοι το ίδιο πράγμα και εκείνος απαντάει σε όλους μας με τον ίδιο Σ’ ευχαριστώ που έκανες ανθρώπους δυνατούς να νοιαστούν για
τρόπο, οδηγώντας μας στον πυρήνα μας, εκεί που βρίσκεται η πηγή τους αδύνατους, ισχυρούς να σκεφτούν για τους μη προνομιούχους,
δύναμης του καθενός. γνώστες να θελήσουν να φωτίσουν τους αδαείς, έχοντες ν’ ανοίξουν,
Σ’ ευχαριστώ 2020 που με έκανες να καταλάβω πόσο σημαντικές έστω και προσωρινά, τα συρτάρια τους, βρίσκοντας πόρους να
είναι οι πιο απλές στιγμές που μπορείς απλά να βρίσκεσαι στηρίξουν αυτούς που το είχαν πραγματικά ανάγκη, χώρες να βρουν
δίπλα σε αυτούς που αγαπάς. Έπρεπε τυπικά να ζητήσω την από κει που πάντα έλεγαν ότι δεν είχαν.
έγγραφη έγκριση από το επίσημο κράτος για να πάω να δω τους Σ’ ευχαριστώ 2020 για τη βελτίωση της τεχνολογίας που μας
ενενηντάχρονους γονείς μου και την αδερφούλα μου κι όταν η κράτησε κοντά. Δεν μπορούσαμε ν’ αγγίξουμε, αλλά μπορούσαμε
απάντηση ήταν θετική, εγώ έμενα στον δρόμο κι εκείνοι έβγαιναν να δούμε. Δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε, αλλά μπορούσαμε
στο μπαλκόνι, για να μην έρθουμε πολύ κοντά κι αυτό μου ήταν να επικοινωνήσουμε. Δεν επιτρεπόταν να πάμε στο σχολείο, αλλά
αρκετό. Έβλεπα τη γυναίκα μου να κοιμάται δίπλα μου καλά και μπορούσαμε να μάθουμε. Δεν γινόταν να πάμε στη δουλειά, αλλά
αισθανόμουνα ότι δεν ήθελα τίποτα περισσότερο εκείνη τη δεδομένη συνεχίζαμε να παράγουμε. Δεν διανοούμασταν να ταξιδέψουμε,
στιγμή, για εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα, μέχρι να έρθει η επόμενη αλλά βρισκόμασταν παντού και βλέπαμε τα πάντα. Η προηγούμενη
και να κάνω την ίδια ακριβώς σκέψη. πανδημία ήταν μια κλειστή υπόθεση, γνωστή στις μεμονωμένες
Σ’ ευχαριστώ 2020 που μας έβγαλες στα μπαλκόνια μας να κοινωνίες, ενώ τώρα ήταν μια κοινή απειλή που αισθανόμασταν πως
χειροκροτήσουμε αυτούς που πραγματικά το αξίζουν, όχι τους μοιραζόμαστε, παίρνοντας ο ένας από τον άλλον ένα μικρό κομμάτι
προβεβλημένους κσι τους γνωστούς, συνήθως για τους λάθος του βάρους και του φόβου που κουβαλάμε, ανεξάρτητα από τα
λόγους, αλλά τους αφανείς και τους άξιους, ελπίζοντας να χιλιόμετρα και τους ωκεανούς που μας χωρίζουν.
συνεχίσουμε να το κάνουμε και μετά τη φουρτούνα, επιτρέποντας Είναι αλήθεια, 2020, πως μας φέρθηκες πολύ σκληρά, αλλά βρήκες
στον καθένα από μας να αναδείξει ό,τι θετικό έχει να δώσει, πάνω έναν τρόπο να μας αποχαιρετίσεις που κανένας μας δεν μπορεί
στο οποίο όλοι μας μαζί θα πατήσουμε, για ν’ ανέβουμε άλλο ένα να υποτιμήσει και να αγνοήσει. Αφού μας έκανες να δούμε βαθιά
σκαλοπάτι προς την κορυφή που αναζητάμε. μέσα μας, ανοίγεις ένα τεράστιο φωτεινό παράθυρο ελπίδας σε όλο
Σ’ ευχαριστώ 2020 που μας έκανες να καταλάβουμε, πόσο πολύ τον πλανήτη, χωρίς εξαιρέσεις, μικρά γράμματα και παρενθέσεις,
μπορούν να μας λείψουν άνθρωποι, καταστάσεις και πράγματα, στα φέρνοντας τη λύση σε όλα αυτά που μας έκαναν να σε μισήσουμε.
οποίους συνήθως χρεώνουμε αρνητικά πρόσημα, χωρίς να πατάμε Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η ιατρική κοινότητα
που και που ένα φρένο για να προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε ενώνεται τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά για να βρει αυτό που
πόσο σημαντικά είναι για μας. Τα σχολεία για τα παιδιά, οι δουλειές όλοι περιμένουμε τόσο απεγνωσμένα, νικώντας έναν μαραθώνιο σε
για τους μεγαλύτερους, η καθημερινότητα για τους περισσότερους, ρυθμό speed και αποδεικνύοντας, πως όταν θέλουμε, μπορούμε,
όλα αυτά και άλλα πολλά, όχι από την οπτική μόνο του αναγκαίου όταν δουλεύουμε, δημιουργούμε, όταν ενωνόμαστε, επικρατούμε,
για να μάθεις, να βιοποριστείς και να ζήσεις, αλλά με την αίσθηση όταν στηριζόμαστε, δυναμώνουμε, όταν νοιαζόμαστε, γιατρεύουμε,
του ότι ανήκεις κάπου που σε προσδιορίζει και σε ολοκληρώνει. όταν λαχταράμε, έχουμε, όταν σκεφτόμαστε, δημιουργούμε.
Σ’ ευχαριστώ 2020 που ξεγύμνωσες τους φελλούς εκείνους, που Και το κυριότερο, 2020, γέρε χρόνε, που φεύγεις τώρα, καθώς πάει
υποτίθεται ότι ήρθαν για να σώσουν τον κόσμο, κάνοντας τις χώρες κι η δική σου η σειρά, μας απέδειξες πως όταν αποφασίσουμε,
τους μεγάλες ξανά, λες και πριν απ’ αυτούς δεν υπήρξαν κι όμως μπορούμε να κάνουμε το καλό.
έσκαψαν τάφους με τα ίδια τους τα χέρια για να μπουν εκατοντάδες Τί άλλο μπορώ να ζητήσω από σένα;
χιλιάδες θύματα των αποφάσεών τους, από αυτούς τουλάχιστον Αν όλα αυτά τα θυμάμαι και του χρόνου ή θα τα έχω ξεχάσει, το
που δεν πρόλαβαν να «γιατρευτούν», πίνοντας χλωρίνη για την πρόβλημα δεν θα είναι δικό σου, αλλά δικό μου.
αντιμετώπιση του κακού. Στο καλό…
Σ’ ευχαριστώ 2020 που έδειξες πως ο λαϊκισμός μπορεί να Νίκος Μιχαλόπουλος
ηττηθεί και πως μπορεί ο κόσμος να καταδικάσει την προσβλητική “Ονειρεύομαι Θέλω Μπορώ”

12 ΕΝ ΤΗ ΠΟΛΕΙ - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2021