Page 32 - SBG-Courant

32
human interest
Het is vijf minuten voor twaalf. Dinsdag twee februari. In de sportruimte van zijn voetbalclub ligt een vierendertigjarige man op zijn rug. Een zweetdruppel parelt in slowmotion langs z’n slaap naar beneden, valt uiteen op de vloer, terwijl hij zachtjes aftelt. Drie. Twee. Op één stoot hij de hal- terstang met gewichten volle bak omhoog. Dat lukt aardig. Althans, met links. De rechterarm wil niet helemaal meedoen. Een eerste teken.
Ruim drie en een half uur later. De digitale cijfers rechtsonder in zijn scherm geven 15.30 aan. Vanaf de andere kant van het wereldwij- de web kijken een wethouder, ambtenaar en een collega hem aan. Dan is de online meet- ing klaar en gaat de telefoon. Collega Noortje klinkt bezorgd: “Gaat het wel goed Stefan?
Je praat raar. Alsof je naar de tandarts bent geweest.” Het begin van een rollercoaster.
Lach eens
De man waar we het over hebben is Stefan Barrett en hij voelt zich op die specifieke zondag met de minuut slechter. Zwakker en futloos. Vandaar dat zijn vrouw op aanraden van haar schoonmoeder toch maar 112 op haar telefoon intoetst. “Lach eens”, zegt een broeder hem maximaal vijf minuten later. En dan is het meteen duidelijk: Stefan Barrett, bestuurder van SBG, sportief en kerngezond, heeft een herseninfarct. De alertheid van een collega, het snelle handelen van zijn naasten, de bloedverdunners van de ambulancebroe- ders en uiteindelijk ook zeker zijn eigen determination maken van dit verhaal... een positief verhaal.
Dieptepunt
Op de CT-scan is het duidelijk te zien. Een bloedpropje in één van de vaten van zijn linker hersenhelft. Maar gelukkig wel alweer doorgeschoten. Een ingrijpende operatie is dan ook niet nodig. Het troosten van Stefan
Stefan Barrett revalideert na zijn herseninfarct in februari 2021 maandenlang bij expertisecentrum Basalt.
ook niet: “Ik heb alles die eerste dag echt ondergaan. Je moet het over je heen laten komen en alles loslaten. Het is een soort waas, een blur, waaraan je moet toegeven.” Toch is het de dag erna totaal anders. Stefan wordt wakker op de intensive care. Reality check. “Mijn keiharde dieptepunt. Waar heb ik alles voor gedaan? Familie, vrienden, werk, opleiding, passies. Alles gaat aan je voorbij. Het voelde echt alsof het allemaal voor niets was. Voorbij was.” Het klinkt, voor wie de optimistische Barrett een beetje kent, bijna ongeloofwaardig. Zo ook voor Stefan, want na een dieptepunt van een dag, besluit hij het vanaf de volgende dag anders te doen.
Knop om
Nog drie dagen ligt Stefan op de intensive care en zo in totaal zeven dagen in het zie- kenhuis. Hondsmoe, gebroken, nul energie en om het uur wakker gemaakt. Maar hij draagt het, want op dag twee heeft Stefan besloten de knop om te zetten. En dus pakt
hij ieder moment, iedere strohalm, om samen met de artsen al aan zijn herstel te werken. “Ik kon bijna niks meer, had nergens invloed op. Het enige waar ik wel invloed op had,
was de mate waarop ik me zelf zou inzetten voor mijn herstel. Dus begon ik toen al met hele kleine oefeningen met m’n handen en vingers”, vertelt Stefan. Het draagt eraan bij dat hij na een week redelijk is ‘opgelapt’ en op weg kan naar zijn nieuwe thuis voor de komende twee maanden. En daar wordt het keihard werken.
Tien kilometer
Vrederustlaan 180. Basalt, expertisecentrum voor revalidatiezorg. De deuren schuiven langzaam open, Stefan wordt in een rolstoel voortgeduwd. Maar niet voor lang. In de eer- ste week volgen voorzichtige stapjes achter een rollator. Een rollator die al snel in de hal geparkeerd wordt, omdat zijn bestuurder er driehonderd procent voor gaat. “Natuurlijk was alles heel onzeker. Maar juist daardoor
Een extra
stukje geluk