Page 33 - SBG-Courant

33
“Ik heb echt beter leren loslaten en ook geleerd dat het oké is om soms afhankelijk van anderen te zijn”
wilde ik al mijn energie stoppen in hetgeen waar ik invloed op had; oefenen, trainen, herstellen”, legt Stefan uit. Dus trekt hij in zijn SBG-trainingspak van fysio- naar ergo- therapie, van beweegagogiek naar logopedie en van zwemles naar fitness. Logisch ook, want de vastberaden Hagenaar heeft een doel gesteld. Een SMART-doel welteverstaan: vóór het eind van de zomer 10 kilometer hardlo- pen. Toch is het ook iets anders wat er voor zal zorgen dat hij dat doel behaalt: “Geen laptop, geen telefoon. Heel bewust. Oké,
het duurde echt wel even voordat ik eraan kon wennen, maar het geeft zoveel rust. En focus. Dat moet je jezelf gunnen.” Een advies verpakt in één van de wijze lessen die Stefan ook in zijn latere verlof weekenden en thuis herstel meeneemt.
Moet ik dat nu doen?
Het is die vraag die hij van één van de behan- delaren van Basalt bijna als een soort mantra meekrijgt. Het is ook een vraag waarin je de
klemtoon op ieder woord kunt leggen en zo voor een andere betekenis zorgt (probeer maar eens). Het zorgt er in ieder geval voor dat Stefan niet direct in oude, soms veel te drukke, patronen schiet. “Ik heb echt beter leren loslaten en ook geleerd dat het oké is om soms afhankelijk van anderen te zijn. Om te beseffen dat je niet altijd ja hoeft te zeggen en dat je sommige dingen ook gewoon het best aan anderen kunt overlaten. Omdat ze er ook beter in zijn.” Dat besef komt overigens ook omdat Stefan ziet dat hij bij SBG niet onmisbaar is. Dat er collega’s opstaan en zijn taken met verve overnemen. Het zorgt voor vertrouwen en rust. Twee essentiële elemen- ten voor zijn verdere volledige herstel. Of toch niet helemaal?
Imperfectie
Een litteken, zo noemt hij het zelf. En litte- kens zijn doorgaans zichtbare herinneringen aan pijnlijke gebeurtenissen die je achter je wilt laten. Niet in dit geval. Wanneer Stefan
nu foto’s van zichzelf ziet en een heel lichte imperfectie bij zijn linker mondhoek op- merkt, is hij vooral realistisch. “Het herinnert me eigenlijk gewoon mooi aan waar ik door- heen ben gekomen, aan dat ik het blijkbaar heb kunnen dragen. Want ook al heb ik nu nog wel moeite met schrijven, is het voetbal- len voorbij, toch kan ik gewoon weer bijna al- les. Thuis, maar gelukkig ook weer voor SBG.” Dat voelt goed en dat zie je ook aan Stefan. Want, zeker nu hij zich door zijn ervaring nóg beter in kan leven in kwetsbare doelgroe- pen, onderkent hij de kracht van bewegen. Voor het eerst in zijn leven zat hij namelijk ineens letterlijk in de stoel van de deelnemer van een beweegles, en stond hij niet in de schoenen van de beweegcoach. Deze verande- ring van perspectief zorgt inmiddels voor nog meer nieuwe inzichten.
Inzicht
En die laatste inzichten zijn veel te mooi, veel te oprecht, om met enkele lopende zinnen proberen samen te vatten. Die inzichten kun je veel beter één op één overnemen van de man die ze in rake woorden uitspreekt. “Ik ben gewoon dankbaar hoe iedereen ermee om is gegaan. Mijn vrouw, Luth, familie, colle- ga’s, vrienden en ook de professionals van Ba- salt. En ik ben dankbaar dat ik mijn lichaam nu zelfs nog beter lijkt aan te voelen. Ik weet veel beter wanneer ik rust nodig heb en kan bepaalde zorgen veel beter relativeren. Maar het meest dankbaar ben ik nog voor de kleine geluksmomenten, de kleinste successen. Za- kelijk, maar zeker ook privé. Het feit dat ik ‘s ochtends weer een kopje koffie kan drin- ken met mijn rechterhand. Dat voelt iedere dag weer als een overwinning. Of gewoon dat ene lekkere nummer op de radio midden in de file. Het klinkt misschien wat overdre- ven, maar ik kan er oprecht van genieten. Iemand vatte het laatst mooi samen en zei tegen me: ik zie een extra stukje geluk in je ogen.”