วันปิดเรียนนั้นช่างเงียบเหงา ที่สนามไม่มีเด็กๆ ในห้องเรียนก็ไม่มีเด็กๆ เวลาแห่งการรอคอยนั้นเชื่องช้า หอมนิลรู้สึกเบื่อ จึงไปคาบรองเท้าคู่ใหม่ของครูมากัดแทะเล่น “ทำลายข้าวของ อย่างนี้คือเล่นไม่เป็น” ครูดุหอมนิล