Page 19 - C:\Users\Acer\Documents\Flip PDF Professional\ebook\
P. 19
แปล
วรรณศิลป์
เป็ น = อุปลักษณ์
เมื่อพระนางมัทรีกราบทูลพระเวสสันดรมากเท่าไหร่ พระองค์ก็ไม่แม้แต่จะพูดด้วย พระนางจึงยิ่งโศกเศร้าสะอึก
สะอื้นมากกว่าเดิม พระนางจึงขอลาออกมาหาลูกๆแทน แสงจันทร์ส่องสว่างเต็มไปทั่วท้องฟ้ า นางเดินไปหยุดใต้ต้น ดั่ง = อุปมา
หว้าแล้วเอ่ยขึ้น "ต้นไม้ใหญ่ใกล้วัดนี้ งดงามด้วยกิ่งก้านทั้งใบชะอุ่มรวมกันเป็นช่อเหมือนฉัตรทอง" แสงจันทร์ส่องโดน ระรี่ = อัพภาส
น ้าค้าง โดนกับแสงกรวดทรายใต้ต้นหว้าสว่างวาววับ เหมือนกับมีคนเอาแก้วมาโปรยรอบๆพื้นที่แห่งนี้ งามอย่างกับ หริ่ง ๆ = สัทพจน์
ต้นไม้ในสวนของพระอินทร์ในเมืองสวรรค์มาปลูกไว้ ลูกรัก แม่กับเจ้าเคยมานอนเล่นกันอย่างเย็นสบาย พวกจักจั่นก็ ไปอยู่ไหนไม่เห็นเลย = ปฏิปุจฉา
พากันส่งเสียง แต่ตอนนี้ลูกรักของแม่ทั้งสองไปอยู่ไหนไม่เห็นเลย เห็นก็แต่ต้นไทรเรียงกันไป มีรากห้อยระย้าลงมา เจ้า
นํ้า, พระพาย, ฝูงปลา, นก = สมมติภาวะ,
เคยมาห้อยโหนแกว่งชิงช้ากันแล้วเล่นซ่อนหากันบริเวณนี้แล้วเจ้าก็ยังเคยมาอาบน ้าในสระบัวแห่งนี้พระนางเดินหาร
บุคคลวัติ
อบๆแล้วจึงเอ่ยว่า น ้าเอ๋ยเคยมีเปี่ยมสระเหตุใดจึงแห้งขอดลงเสียได้ ลมเอ๋ยเคยพัดมาโดนกลีบบัว พากลิ่นหอมฟุ้ งไป
เกรียบกรอบ = สัทพจน์
ทั่วเหตุใดจึงเสื่อมหายไป ฝูงปลาเอ๋ยเคยผุดขึ้นมา บางตัวก็ขึ้นมาลอยชมแสงจันทร์เหตุใดจึงไม่มีเสียแล้ว นกเอ๋ยเคยบิน
กู่กู๋ = สัทพจน์
มาจิกเหยื่ออยู่ทุกวัน วันนี้แปลกตาแม่ไม่เห็นเลยสักตัว ลูกเอ๋ยเจ้าเคยมาเที่ยวเล่นแม่ไม่เห็นลูกแล้ว เห็นแต่สระอันว่าง
เปล่าช่างวังเวง นางก็เดินไปทั่ว เที่ยวหาลูกตามป่าเขา ทุกสุมทุมพุ่มไม้ ตามป่ าสูงต้นไม้ใหญ่ ภายในป่ าเงียบสงัด ได้ยิน
แต่เสียงนกกาเหว่าร้องไปทั่วป่ า จู่ ๆนางเหมือนจะได้ยินเสียงลูก ๆตอบกลับ จึงเดินเข้าไปดูเห็นฝูงสัตว์นอนอยู่
นางก็ยิ่งรู้สึกถอดใจคร ่าครวญที่ไม่ใช่ลูกตัวเอง เลยรีบเดินไป หมอบไป แต่นางกลับไปเหยียบพื้นเสียงดังเลยเหลียว
หลัง เห็นเงาตะคุ่ม ๆเป็นรูปคนอยู่ตรงพุ่มไม้แล้วหายไป พระนางเที่ยวตะโกน ใบหน้าก็เต็มไปด้วยน ้าตา จึงพูดว่า เวลา
นี้ ทั้งดวงดาวดวงจันทร์ก็ลาลับฟ้ า สุดก าลังที่แม่จะหาลูกๆแล้ว ฝูงลิงฝูงนกนอนหลับงัวเงียกัน แต่แม่เดินซวนเซ
เสาะหาลูกทุกราวป่า สุดสายตาที่แม่จะตามไปเห็นใช้หูฟังเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยิน สุดเสียงแล้วที่แม่จะร้องเรียกหาลูก สุดฝีเท้า
ที่แม่จะเหยียบดินเดินไปหา สุดสิ้นปัญญาจะหาทางไป ทางจะพบลูกน้อยสักนิดก็ไม่มีวี่แววเลย นางจึงเอ่ยว่า ลูกๆของ
16
แม่เอ๋ยหรือพวกลูกจะไปเกิดที่อื่นเหมือนที่แม่ฝันเมื่อคืนเสียแล้ว
