Page 29 - Talkingwithbird_GR

Δημοτικά τραγούδια

Ο στιχουργός λαός στάθηκε ιδιαίτερα γενναιόδωρος προς τα πουλιά.

Πολλά τραγούδια δημιούργησε, για να τα τιμήσει κυριολεκτικά ή αλληγορικά. Τα

τραγούδησε ένα-ένα ξεχωριστά, δύο μαζί (συνήθως το χελιδόνι και το αηδόνι

π.χ. «σώμα χελιδονιού, φωνή σαν τ’ αηδονιού») ή όλα μαζί (τώρα τα πουλιά,

τώρα τα χελιδόνια, τώρα οι πέρδικες γλυκολαλούν και λένε…»)…

Τα πιο πολλά τραγούδια αναφέρονται στην πέρδικα, η οποία συμβολίζει

την όμορφη και υπερήφανη γυναίκα, που περπατεί με χάρη και καμάρι, αλλά και

την προστατευτική μάνα. Ακολουθούν σε αριθμό τα τραγούδια, που

αναφέρονται στον αϊτό, ο οποίος συμβολίζει τον ανυπόταχτο Κλέφτη ή

Αρματολό, τον γενναίο αντάρτη κλπ. Στην ακολουθία αυτή έχουμε τα τραγούδια

του αηδονιού («Όλα τα πουλάκια ζυγά, ζυγά, το έρημο τ’ αηδόνι το μοναχό, /

περπατεί και λέει και καλαϊδεί…»), του χελιδονιού («Μαύρα μου χελιδόνια, κι

άσπρα μου πουλιά…»), στην κότα («Κότα μου, κοτούλα μου και πουλακιδούλα

μου, / να μην περάσεις από ’δω γιατί θα γίνει φονικό…») κ.λπ.

Όσον αφορά την τρυγόνα ουσιαστικά υπάρχει ένα τραγούδι, σε

διαφορετικές, βέβαια, παραλλαγές. Η τρυγόνα από την αρχαιότητα συμβολίζει

την απόλυτα πιστή γυναίκα. Όταν το αρσενικό τρυγόνι πεθάνει, η τρυγόνα ποτέ

δεν ξαναζευγαρώνει. Ωστόσο, αυτή η κατάσταση οδηγεί την τρυγόνα σε ζήλια για

τις χαρές της ζωής και σε διάθεση μεταφοράς και διασποράς κακών ειδήσεων.

Έτσι, στη δημοτική ποίηση όλα τα κακά νέα (θάνατοι , καταστροφές, ήττες, κ.λπ.)

αναγγέλλονται από την «χλιβερή τρυγόνα». Είναι το διάβα της τρυγόνας η θλίψη,

το αντίθετο της χαράς: