Page 29 - Demo
P. 29
ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า ระเบิดแสวงเคร่ือง ท่ีดัดแปลงจากถังแก๊สน้าหนักประมาณ ๒๕ กิโลกรัม ซึ่ง เรอื โท ชยั สทิ ธิ์ หวั หนา้ ชดุ เกบ็ กรู้ ะเบดิ ที่ ๑ หมวดทา ลายวตั ถุ ระเบดิ และหวั หนา้ ทมี เกบ็ กรู้ ะเบดิ EOD หนว่ ยเฉพาะกจิ นราธิวาส ๓๒ นากลับไปตรวจสอบพิสูจน์ทราบที่ ฐานปฏิบัติการจะแผดเสียงกัมปนาทข้ึนมาได้ท้ังที่มี การตดั วงจรตามขนั้ ตอนไปแลว้
อานภุ าพของอาวธุ สงั หารลกู นนั้ ทา ให้ เรอื โท ชยั สทิ ธิ์ กบั ลกู ทมี อกี ๒ คน คอื พนั จา่ เอก ทศั นยั ชมพทู วปี และ จา่ เอก เรวตั ร คงนาค ตอ้ งเสยี ชวี ติ อกี ทงั้ ยงั มผี บู้ าดเจบ็ อกี ๖ คน ในจา นวนนตี้ อ้ งสญู เสยี ดวงตา และขาขาด ถงึ ๒ คน
เรอื โท ชยั สทิ ธิ์ ซง่ึ เปน็ นกั เรยี นเตรยี มทหาร รนุ่ ๔๕ นกั เรยี นนายเรอื รนุ่ ๑๐๒ คงจะมเี สน้ ทางการรบั ราชการ ที่ยาวไกลกว่าน้ี หากเขาจะไม่ตัดสินใจเปลี่ยนชีวิต ของตนเองจากลูกประดู่ที่ปฏิบัติงานบนเรือรบไปเป็น นักประดาน้าและเก็บกู้ระเบิดหรือ “อีโอดี” แห่ง หน่วยถอดทาลายอมภัณฑ์ กรมสรรพาวุธทหารเรือ เพอ่ื ปฏบิ ตั งิ านตามอดุ มการณอ์ นั แรงกลา้
เนทในชดุ เกบ็ กรู้ ะเบดิ
หลังสาเร็จการศึกษาจากโรงเรียนนายเรือเข้ารับ พระราชทานกระบี่ เมอื่ วนั ท่ี ๑๑ มนี าคม พ.ศ. ๒๕๕๓ เรอื โท ชยั สทิ ธิ์ ถกู สง่ ไปประจา การบนเรอื หลวงเจา้ พระยา ในตาแหน่ง “นายทหารอาวุธปล่อยนาวิถี” ซึ่งเป็น เขย้ี วเลบ็ หลกั ของเรอื รบลา นี้
นาวิกศาสตร์ 28 ปีที่ ๑๐๔ เล่มที่ ๗ กรกฎาคม ๒๕๖๔
แต่ไฟใต้ที่ลุกโชนแผ่นดินด้ามขวานทาให้ นายทหารหนุ่มผู้ได้รับการหล่อหลอมเลือดเน้ือและ จติ วญิ ญาณใหส้ า นกึ ในหนา้ ทป่ี กปอ้ งชาติ ดแู ลประชาชน ต้ังแต่สมัยที่เป็นนักเรียนเตรียมทหารและนักเรียน นายเรอื ตดั สนิ ใจสมคั รเขา้ รบั การฝกึ เปน็ “อโี อด”ี ของ กรมสรรพาวธุทหารเรอื
“ตอนทย่ี า้ ยขนึ้ มาจากเรอื เขาบอกแมว่ า่ เนทจะไปเรยี น ประดาน้า ไม่ยอมบอกว่าจะไปเรียนเป็นคนกู้ระเบิด แมม่ ารทู้ หี ลงั กใ็ จเสยี ...กลวั ตง้ั แตแ่ รก แตก่ ไ็ มร่ จู้ ะทา ยงั ไง และยง่ิ กลวั มากขน้ึ เมอ่ื รวู้ า่ เนทจะลงใต”้
นางอา ไพเครอ่ื งถมยาผเู้ปน็ มารดาของเรอื โทชยั สทิ ธ์ิ ราลึกถึงลูกชายผู้จากไปอย่างกะทันหัน ในวันท่ี ผู้บัญชาการทหารเรือในขณะนั้น (พลเรือเอก สุรศักดิ์ หรุ่นเริงรมย์) เดินทางไปในพิธีศพและผู้เขียนอยู่ใน ตาแหนง่รองเลขานกุารกองทพัเรอื
“เนทเปน็ เดก็ ดีมมี านะอดทนพอ่ ของเขาชอื่ ประเวศ เสียชีวิตไปเมื่อปี ๔๕ ปีที่เนทกาลังจะสอบเข้า เตรียมทหาร บ้านเรามีเชื้อสายจีนอยู่กันหลายคน เวลากลับมาบ้าน เนทจะดูแลอาม่า อากง ญาติผู้ใหญ่ ทกุ ๆ คนอยา่ งดี ไปไหนเขาจะคอยเขน็ รถให้
แม่ยังจาวันที่พาชัยชาญน้องชายของเขาไปเยี่ยม เนททโี่ รงเรยี นเตรยี มทหาร ตอนเปน็ นกั เรยี นใหมไ่ ดไ้ มล่ มื เนทเอาพวงมาลยั มากราบเทา้ แมป่ ลมื้ ใจ นา้ ตาไหล ทง้ั ที่ ไม่เคยอยากให้ลูกเป็นทหาร แต่ในเมื่อเป็นความฝัน ของลกู เรากย็ อม”
ก่อนลงใต้ เรือโท ชัยสิทธิ์ เองก็รู้ว่ามารดากังวล
