Page 33 - Demo
P. 33
โดยเฉพาะพลทหารชลทิตย์ สอนฆ้อง วัย ๒๒ ปี ชาวอทู่ อง จงั หวดั สพุ รรณบรุ ี ตา แหนง่ พลปนื เลก็ สงั กดั หมวดปืนเล็กท่ี ๑ กองร้อยปืนเล็กที่ ๓ ซ่ึงซ้อนท้าย อยู่บนรถจักรยานยนต์คันที่ ๔ อยู่ในสภาพเตรียมพร้อม ตนื่ ตวั อยตู่ ลอดเวลา
ไรเฟลิ อตั โนมตั แิ บบเอม็ - ๑๖ ซงึ่ เปน็ อาวธุ ประจา กาย ถูกกระชับแนบลาตัวในลักษณะชี้ปากกระบอกข้ึนฟ้า เพอ่ื ใหส้ ามารถตวดั ลงสวู่ ถิ กี ารยงิ ในทศิ ทางทมี่ ภี ยั คกุ คาม ไดต้ ลอดเวลา
“นั่นเป็นท่าที่ผมกับเพื่อนๆคุ้นเคยและได้รับการ ฝกึ ฝนมาจนสามารถปฏบิ ตั ไิ ดอ้ ยา่ งอตั โนมตั เิ หมอื นกบั วา่ ปนื เอม็ - ๑๖ กบั ลา ตวั เปน็ อวยั วะสว่ นหนงึ่ ของเรา”
อดตี พลทหารชลทติ ย์ รา ลกึ ถงึ ความหลงั ทเี่ พงิ่ ผา่ นมา ไมน่ านดว้ ยแววตาเปน็ ประกาย
“กอ่ นทจี่ ะลงไปทา งานในสามจงั หวดั ชายแดนภาคใต้ ผมเคยไปแสดงการใชอ้ าวธุ บนรถจกั รยานยนต์เคลอื่ นทเี่รว็ ทา่ ยงิ ฉบั พลนั ในพธิ เี ปดิ สปั ดาหก์ ฬี านาวที สี่ ตั หบี มาแลว้ ”
เขาเว้นระยะไปนิดหน่ึงราวกับจะส่งใจไปถึงเพื่อน ทหารทพี่ ลชี พี ไปในเหตกุ ารณเ์ ดยี วกนั
“แต่ผมไม่นึกเลยว่าจะมีโอกาสได้ใช้สิ่งท่ีฝึกมา อยา่ งคมุ้ คา่ แมจ้ ะแคค่ รงั้ เดยี วและเปน็ ครง้ั สดุ ทา้ ยในชวี ติ ทหารนาวกิ โยธนิ ของผมกต็ าม”
เดก็ หนมุ่ จากสพุ รรณฯในแอค็ ชน่ั ทหารนาวกิ โยธนิ
เม่ือขบวนของนาวิกโยธินผ่านเข้ามาในหมู่บ้าน ทุกคนก็สังเกตเห็นทหารพรานถือปืนอาร์ก้ายืนกระจาย ตวั อยสู่ องขา้ งทาง
ในตอนนั้นนาวิกโยธินทั้ง ๙ นาย ไม่ได้ระแวง
นาวิกศาสตร์ 32 ปีท่ี ๑๐๔ เล่มท่ี ๗ กรกฎาคม ๒๕๖๔
สงสัยอะไร ด้วยคิดว่าทหารพรานกลุ่มนี้ถูกส่งเข้ามา คมุ้ ครองชาวบา้ นในพน้ื ทเี่ ดยี วกนั
เพราะในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้มีกาลัง หลายหน่วยออกปฏิบัติการทั้งตารวจตระเวนชายแดน ทหารบก ทหารเรอื ทหารพราน อาสาสมคั รรกั ษาดนิ แดน ซงึ่ หากเปน็ การปฏบิ ตั กิ ารปดิ ลอ้ มตรวจคน้ พน้ื ทเ่ี ปา้ หมาย กจ็ ะมกี ารสนธกิ า ลงั เหลา่ นเ้ี ขา้ ดว้ ยกนั
“ตอนทร่ี ถจกั รยานยนตข์ องผมแลน่ ผา่ นทหารพราน ซึ่งอยู่ทางด้านซ้ายของถนน พวกเขายังเฉย ๆ อยู่ แต่ หลงัจากนนั้เพยีงพรบิตาเสยีงปนืกร็ะเบดิรวัสนน่ัทางดา้น ทา้ ยขบวนของเรา”
พลทหารชลทติ ย์ รา ลกึ ถงึ วนิ าทที กี่ ารปะทะเปดิ ฉาก ดว้ ยนา้ เสยี งแจม่ ชดั ราวกบั วา่ มนั เพงิ่ เกดิ ขนึ้ สด ๆ รอ้ น ๆ “พอหันไปด้านหลังผมก็เห็นโจรใต้ท่ีปลอมเป็น ทหารพราน ยงิ เขา้ ใสจ่ า่ ซง่ึ ซอ้ นทา้ ยอยบู่ นรถจกั รยานยนต์ คนัที่๕ตอนนน้ัจา่โดนอารก์า้ของมนัแลว้แตก่ย็งักดัฟนั
กระโดดลงมาสาดกระสนุ ตอบโต”้
แตม่ นั กเ็ ปน็ เพยี งแวบเดยี วเทา่ นนั้ ทที่ หารหนมุ่ เลอื ด
สพุ รรณฯ มองเหน็ การยงิ ทางดา้ นทา้ ยขบวน เพราะเกอื บ จะในวินาทีเดียวกันน้ัน โสตประสาทของเขาก็อื้ออึงไป ดว้ยเสยีงกกึกอ้งจากฝง่ัถนนดา้นซา้ยเมอื่ฝา่ยตรงขา้มท่ี วางกา ลงั อยใู่ นดา้ นนนั้ กระหนา่ ปนื เขา้ ใสร่ ถจกั รยานยนต์ คนั ทเี่ หลอื อยา่ งไมย่ งั้
พ ล ท ห า ร ช ล ท ติ ย ก์ บั ร ถ จ กั ร ย า น ย น ต ค์ ใ่ ู จ ก อ่ น เ ก ดิ เ ห ต ปุ ะ ท ะ
