Page 102 - Sterk Magazine

De lol spat er bij haar van af. Als je nog geen zin had in een cocktail, krijg je die bij Marie-Louise Taal spontaan. Niet dat zij je die opdringt, inte- gendeel. Haar lustige karma doet je bijna auto- matisch verlangen naar een gin-tonic.
Marie-Louise Taal - Riettie voor intimi - verruilde op haar 18e voor de liefde Den Haag voor Rotterdam. De relatie met het vriendje was van korte duur, de band met haar nieuwe thuisstad hield langer stand. “Ik heb een tijdje gereisd door Laos, Thailand en Cambodja. Buiten dat halfjaartje ben ik niet meer weggeweest uit Rotterdam. Ik ben nuchter, behalve in de kroeg, ik sta met mijn beide benen op de grond. Die mentaliteit herken ik bij veel Rotterdammers terug.”
Haar vliegangst zat een internationale carrière als bartender in de weg. “Met de nodige slaap- pillen en een gin-tonic als slaapmutsje heb ik die angst welgeteld één keer weten te overwinnen.
Ik stap bevend het vliegtuig in. Dat werkt niet als je overal ter wereld demo’s of shows moet geven. Ik zit er niet zo mee. Het voelt zeker niet zo dat ik mijn doelen niet heb gehaald omdat ik de internationale wedstrijden heb moeten over- slaan.”
Dennis van Doeselaar geldt als haar grote voor- beeld. Hij nam haar bij bar-restaurant Stockholm in de Oude Haven mee op reis naar een wereld waarin mensen staan te shaken zonder angst, de wondere wereld van cocktails. “Hij heeft mij het vak geleerd. Voor mij is Dennis eindbaas.” Dennis is inmiddels weg uit Rotterdam, hij runt tegenwoordig een glamping, Buitenhotel Les Nourrits, op het Franse platteland. Uit het oog is bij Marie-Louise Taal zeker niet uit het hart. “Aan hem heb ik heel veel te danken.”
De bartenderwereld wordt nog altijd gedomineerd door mannen. “Er zijn weinig vrouwen actief in deze business. Tess
Posthumus, en zij is ook nog eens steengoed. Maar verder? In Rotterdam was ik volgens mij tot vorig jaar de enige. Je hebt spierballen nodig in dit vak. Letterlijk en figuurlijk. Voor aanstellerij is geen tijd, je moet doorpakken. Tweehonderd cocktails shaken in 12 uur en daarna nog kratten sjouwen om de voorraad aan te vullen, dat vergt fysieke kracht.”
Die gespierde armen zijn permanent omringd door de prachtigste tattoos. “Tattoos zijn wel een beetje bartender-eigen. Ik heb mijn eerste tattoo laten zetten toen ik werkte bij Stockholm. Ik heb bewust geen tattoos genomen die re- fereren aan werk. Ik houd van bloemen, en ik ben een yogafreak. Die voorliefde is beteugeld in inkt.”
Loopuyt heeft een eigen fight club. “Als starten- der ben ik ooit uitgedaagd in de ring bij Loopuyt, ik was destijds nog niet in dienst bij Loopuyt. Startenders moeten het opnemen tegen pro- fessionele boksers. De winnaar wacht een paar cocktails. Wie die partij won? Ik, maar alle startenders winnen.” Jij bent beter in shaken dan in boksen? Ik zit op boksen maar ik houd er niet van om te moeten slaan. Ik vind dat een soort van zielig. Maar als het echt moet, als ie- mand in mijn billen knijpt in de kroeg en het na een waarschuwing nog een keer flikt, dan kan hij ‘m krijgen.”
PITTIG
Na Stockholm volgde Level, ‘daar heb ik su- perlang gewerkt’, en Blender van dezelfde ei- genaar. “Op een gegeven moment word je wat ouder en wat serieuzer. Je kunt wel je hele leven willen feestvieren maar er is meer dan dat. Moet toch een keer volwassen worden, niet dan? Een kantoorbaan van 9 tot 5 is alleen niets voor mij. Ik moet me wel kunnen bewegen, ik heb vrijheid nodig. Ik was altijd al fan van Loopuyt, ik vind dat een supertof merk. David Trampe, een goede vriend van me, was als bartender ambassadeur van Loopuyt. Stiekem benijdde ik hem.”
Totdat David - hij noemt zichzelf op Facebook kapitein - besloot over te varen naar Botanero, zijn eigen cocktailbar aan de Mariniersweg. “Ik wist niet hoe snel ik moest solliciteren. Ik mocht David opvolgen op deze spot. Ik heb staan springen, zó blij. De gin van Loopuyt is fris, cit- rusfris. Je kunt er zoveel kanten mee op. Ik vind
STERK MAGAZINE 102