Page 18 - Sterk Magazine

Met een aanstekelijke lach stapt ze van haar scooter. Dansende haarlokken, glimmende ogen. Ze oogt alsof ze zojuist de jackpot heeft gewonnen, of een nieuwe wereldtitel in de wacht heeft gesleept. Het tegendeel blijkt waar.
Tess Posthumus verontschuldigt zich op voor- hand. “Je treft me niet op het beste moment. Ik ben mijn auto kwijt, ik ben er vrijwel zeker van dat ik ‘m gisteravond in de straat heb ge- parkeerd maar hij was daarnet weg.” Als je zo straalt op een bad day, hoe vrolijk ben je dan op een dag zonder tegenslag?
Ieder ander zou stijf staan van de stress in zo’n situatie. Tess Posthumus kan óf heel snel de knop omzetten óf er schuilt een topactrice in haar. “Mijn vriendin is ‘m aan het zoeken. Ik denk dat ze ‘m hebben weggesleept. Het is niet de eerste keer dat er ineens een bordje is geplaatst dat je er tussen een bepaalde periode niet mag parkeren. Dat bordje stond er gisteravond om- streeks negen uur nog niet, of ik moet het totaal over het hoofd hebben gezien. Het ene na het andere huis bij mij in de buurt wordt verbouwd. Containers, die waar je het sloopafval in ach- terlaat, nemen steeds vaker parkeerplekken in beslag. Ik ga er niet vanuit dat ze mijn auto heb- ben gejat. Het is een aftandse Toyota uit 2006, totaal niet interessant voor dieven.”
Tess’ vriendin is ondertussen hoogzwanger van hun eerste baby. “We zijn 19 juli uitgerekend, we krijgen een dochter. Ik vind het best heftig,” be- kent ze. “Ik ben als gevolg van de pandemie door mijn reserves heen. Met Dutch Courage vielen we buiten alle tegoedkomingsregels, dat is niet in de koude kleren gaan zitten. Als ik door de baby opnieuw geen oog dicht doe, plus de bars die gelijktijdig weer veel aandacht nodig hebben, weet ik niet of ik dat nog trek. Ik kan best een stootje hebben, een kopstootje kan ik zelfs heel goed verdragen. Het nachtleven, de jetlags, ge- broken nachten zijn mij niet vreemd. Maar dat alles valt in het niet bij de stress die we hadden om twee barren overeind te houden tijdens de lockdown.”
Haar eerlijkheid is ontwapenend. Ze oogst dan misschien de meeste bewondering als cock- tailgoeroe, haar sprankelende persoonlijkheid is minstens zo lofwaardig. Haar humeur lijdt
‘IN MIJN VISIE IS EEN COCKTAILBAR EEN VORM VAN ESCAPISME, EEN PLEK WAAR JE WERK VERGEET, WAAR DE ZORGEN VAN JE SCHOUDERS GLIJDEN’
STERK MAGAZINE 18
niet onder de zorgen. Ze vertelt ronduit over de cocktailgeurkaarsen op basis van etherische oliën en sojawax die tijdens de lockdown door Flying Dutchmen Cocktails en Dutch Courage - de twee cocktailbarren van Tess Posthumus en haar compagnon Timo Janse - zijn bedacht. De Koko Klapa geurkaars ruikt net als de sig- nature cocktail van Dutch Courage naar jenever, kokos en passievrucht, de Lavander Aviation geurkaars treedt met zijn aroma’s van lavendel, viooltjes en dennen in de voetsporen van de klassieke gincocktail.
Op de webshop gaan de geurkaarsen onder Aroma Escapism de deur uit. “In mijn visie is een cocktailbar een vorm van escapisme, een plek waar je werk vergeet, waar de zorgen van je schouders glijden. Die geurkaarsen hebben het- zelfde effect. Je droomt erbij weg. Je zit even in een andere wereld. Alle geurkaarsen zijn home- made. Alles wat we zelf kunnen doen, doen we zelf. We maken eigen siropen, eigen azijnen, ei- gen geursprays, eigen bitters. Cocktailbitters zijn de peper en het zout voor de bartender, ze ge- ven complexiteit aan een cocktail. We fermente- ren, we leggen fruit in. Koken met vloeistof, dat is wat wij doen.”
NEPTITEL
Tess Posthumus vindt dat alles wat je doet een functie moet hebben. Dat mensen denken dat cocktailbartenders alleen maar jongleren met flessen achter de bar, dat stoort mij. “In ons team zitten geen clowns, geen rocksterren en geen ego’s. De focus ligt op het gastheerschap. De gast moet net iets gelukkiger weggaan dan
dat hij of zij binnenkwam. Dat lukt je niet als je als bartender te veel met jezelf bezig bent.”
Practice what you preach is bij Tess Posthumus niet tegen dovemansoren gericht. Ze koketteert niet met haar vele titels. “Van alle trofeeën heb ik alleen de lelijkste beker, Disaronno The Mixing Star 2013, thuis in het zicht staan, omdat dit de eerste internationale wedstrijd was die ik won.”
Het zit haar bij vlagen dwars dat ze elke keer opnieuw als de beste vrouwelijke bartender van de wereld wordt betiteld. “Deze titel initieert dat er gescheiden wedstrijden zijn tussen mannen en vrouwen. Ik hoop oprecht dat deze neptitel ooit uitsterft. Ik deed in 2015 mee aan Diageo’s World Class, ‘s werelds grootste bartending competitie, in Kaapstad. Ik heb die internatio- nale wedstrijd niet gewonnen. Ik ben in dat jaar uitgeroepen tot Best Bartender van Nederland, internationaal eindigde ik in de top 8. In de top 8 was ik toevallig de enige vrouw. Hetzelfde gebeurde drie jaar later. Tijdens de Spirited Awards van Tales of the Cocktail in New Orleans zat ik bij de laatste vier. Mijn laatste tegenstan- ders waren man. Door de Spirited Awards ben ik afgelopen jaar overigens geëerd tot inductee van de Dame Hall of Fame.”
Met een multi award winning bartender doen we haar meer recht aan. “Ik heb de nodige prijzen gewonnen in mijn leven. Om mijn skills, niet om mijn vrouw-zijn. Ik ben te geëmancipeerd om mezelf op die manier te etaleren.” Veel prijzen zullen er sowieso niet meer volgen. “Ik jureer momenteel meerdere wedstrijden waaronder