Page 31 - Hand in Hand - Editie 5

12E MAN
‘HET IS NIET ALTIJD MAKKELIJK, MAAR IK BEN DANKBAAR DAT IK ER NOG BEN. FEYENOORD EN MIJN WERK, DAT ZIJN NU MIJN HOUVAST
agressief”, bekent hij. “Het voelde alsof ik opgesloten zat. Ik ben een aantal keer gewisseld van woongroep. Waar ik nu zit, voel ik me positiever. Hier luisteren mensen naar me. Als ik om vijf uur wil douchen in plaats van om acht uur, dan kan dat. Dat geeft rust.”
Feyenoord, altijd in zijn hart
Hoewel hij niet meer naar De Kuip gaat, blijft Feyenoord een belangrijk deel van zijn leven. “Ik zou wel naar het stadion willen, maar ik durf niet
zo goed. Ik ben bang dat mensen me zielig vinden in mijn rolstoel.” Toch draagt hij zijn club met trots. “Hier weten ze allemaal dat ik van Feyenoord ben. Kijk, ik heb het zelfs op mijn lijf laten zetten.”
Wedstrijden kijkt Rick nu op zijn kamer. “Het is anders dan in het stadion, maar het gevoel blijft.” Soms viert hij een overwinning in zijn eentje, soms met anderen in de woongroep. “Hier zijn mensen die ook blij worden van een wedstrijd, maar het is niet hetzelfde als vroeger. Toch blijf ik trouw aan Feyenoord. Altijd.”
Een les voor het leven
Het ongeluk heeft Rick veranderd. “Ik heb een keiharde les geleerd”, zegt hij. “Nu zeg ik tegen anderen: drank en drugs, daar moet je niet aan beginnen.” Hij heeft mensen verloren, maar ook zichzelf hervonden. “Het is niet altijd makkelijk, maar ik ben dankbaar dat
ik er nog ben. Feyenoord en mijn werk, dat zijn nu mijn houvast.”
Met een glimlach sluit Rick af: “Het maakt niet uit hoe hard je valt. Het gaat erom dat je weer opstaat. Dat heb ik geleerd. En Feyenoord? Dat staat ook altijd op, net als ik.”
De 12e man is een fotoserie waarin we supporters op de voorgrond zetten. Elke Feyenoorder heeft een eigen verhaal. We portretteren hen soms in en rond De Kuip tijdens wedstrijddagen maar vooral ook in hun eigen omgeving. Deze keer Rick Bos, die nu een heel ander leven leidt dan vroeger, maar niet zonder reden.
“Veel drank en drugs. Mijn leven, mijn tekening heb ik daar. Zie je?
Dat ben ik, en die auto. Want ik vloog uit de auto.” Rick wijst naar een zelfgemaakte tekening. Het is een herinnering aan de nacht die alles veranderde. “Toen ik 220 kilometer per uur reed, ging het mis. Er was een hobbel in de weg en ik vloog over de kop. Gelukkig raakte ik niemand.” Hij kijkt naar beneden, alsof hij het moment nog eens doorleeft.
Het gebeurde in Nieuwendijk, Goeree- Overflakkee, vlak onder Rotterdam. Rick, destijds 19 jaar, belandde in een coma na het ongeluk. “Drie maanden was ik weg”, zegt hij. “Toen ik wakker werd, zeiden de doktoren: je kunt niet meer lopen en niet meer praten.” Maar Rick weigerde zich neer te leggen bij die boodschap. “Ik ben nu 20 jaar bezig om mezelf te bewijzen.”
Een leven vol risico’s
Voor het ongeluk leidde Rick een heel ander leven. Vanaf zijn twaalfde zat hij al in vak S van De Kuip. “Eerst met mijn vader en een vriend van hem, later alleen”, vertelt hij. Feyenoord was zijn wereld. “Mijn ouders gingen scheiden, dus daarna deed ik mijn eigen ding. Maar ik was eigenwijs en maakte verkeerde keuzes.”
Die keuzes begonnen op een avond waarop iemand hem een jointje aanbood. “Ik fietste laat in de avond en ineens zat ik in een verkeerde wereld en kring van mensen. Vanaf mijn veertiende gebruikte ik alles: joints, pillen, en ik dronk veel te veel alcohol. Drie nachten wakker zijn en feesten, dat was normaal.”
Hij herinnert zich nog de dag van het ongeluk. “Ik was op een schuurfeest. Ik wilde naar nog een ander feest, maar een paar mensen stalen mijn fiets, dus ik pakte mijn auto. Maar met te veel drank en drugs op, denk je niet helder na. En ineens besloot ik heel hard te rijden.”
Het nieuwe normaal
Na het ongeluk kwam Rick in het revalidatiecentrum Rijndam terecht. “Vanaf daar begon het gevecht. Lopen, praten, alles moest opnieuw.” Inmiddels woont Rick bij Amarant, een woongroep waar hij begeleiding krijgt. Zijn dagen vult hij met houtbewerking bij Do It Together, een dagbestedingsproject. “Ik zaag, maak dingen. Zie je dat bakje daar? Dat heb ik gemaakt.”
Het leven in de woongroep was in het begin niet makkelijk. “Ik was heel
JANUARI 2025
31