Page 37 - Hand in Hand - Editie 5

EXOTICA
Tekst Paul Groenendijk Beeld Archief Piet Bouts
Het elftal dat technisch directeur Mark Wotte en trainer Ruud Gullit in het seizoen 2004- 2005 samenstellen, heeft veel weg van een vreemdelingenlegioen. Wotte laat uit alle windhoeken nieuwe spelers binnenvliegen.
Negen komen er aan het begin van het seizoen bij en tijdens de winterstop nog eens zes, onder wie de Amerikaan Cory Gibbs.
Hij krijgt een contract voor vierenhalf jaar nadat hij goed heeft gepresteerd bij de Maspalomas-cup. Volgens Wotte is Gibbs sterk in de lucht, linksbenig en heeft een voorbeeldige mentaliteit.
Cory Delano Gibbs (1980) voetbalde in 2001 bij FC Sankt Pauli, maar keerde na degradatie naar de Regionalliga terug naar zijn geboorteland, naar Dallas Burn, waar Feyenoord hem herontdekt. Een achterhoede met een Zweed (Östlund), een Algerijn (Saïdi), een Amerikaan (Gibbs) en een Portugees (Basto) met een Hongaarse keeper in de goal (Babos) lijkt een garantie voor misverstanden en spraakverwarring. Dat blijkt ook wel uit de
29 tegengoals in de tweede 17 wedstrijden van het seizoen.
In de Hand in Hand verwoordt Harry Kerklaan het treffend:
“Onze multiculturele achterhoede lijkt verdacht veel op een oer-Hollandse gatenkaas.” Ruud Gullit spreekt na weer een tegenvallend resultaat historische woorden: “Ik ben niet te benijden.” Gelukkig hebben we dat seizoen K2 in de voorhoede. Na een halfjaar bij Feyenoord raakt Gibbs geblesseerd. Na zijn GIBBS herstel is hij volgens de nieuwe trainer Erwin Koeman overbodig en wordt hij verhuurd aan ADO Den Haag. Twee jaar Engeland volgen; bij Charlton Athletic komt hij echter door allerlei blessures niet aan spelen toe. Terug in de Verenigde Staten CORY speelt hij nog vijf seizoenen bij drie clubs in de Major League Soccer. Hij speelt 19 interlands.
Cory Gibbs staat symbool voor het toenmalige falende spelersbeleid van Wotte en Gullit, maar is ook kenmerkend voor veel clubs die als bedrijf worden gerund. Er komen veel spelers die geen enkele band hebben met club of supporters, maar een oer-Feyenoorder als Ebi Smolarek wordt weggestuurd omdat Gullit ‘iets in zijn ogen’ ziet, en Varkenoord-talent Thomas Buffel mag vertrekken. Op de tribunes hangen spandoeken: ‘Met dit beleid identiteit kwijt’. Wie had Gibbs op straat herkend? Zou er één shirt met zijn naam zijn verkocht?
Ook de laatste jaren is het weer een komen en gaan van spelers: Antonucci, Baldé, Bjørkan, Bullaude, Conteh, Wålemark, López... Arne Slot wist er elk jaar weer een herkenbaar elftal met een herkenbare speelstijl uit samen te stellen, ook met talentvolle jeugdspelers. En ook dit seizoen lijkt er een grote eenheid en saamhorigheid in het elftal te zijn. Maar het risico van een voetbalclub als handelshuis blijft.
JANUARI 2025
37