Page 14 - OH15

Als geboren Brabander is carnaval niet heilig voor hem. Niet meer althans. ''Ik ga niet ontkennen dat ik nooit de polonaise heb gelopen, dat ik nooit liters bier achterover heb geslagen. Tot 2020 was ik in voor een feestje. Nuchter is carnaval alsof je naar een langspeelplaat luistert.” Dennis de Roo leeft in reservetijd. Die kostbare tijd laat hij niet verloren gaan aan oeverloos gezwets in de kroeg. Zijn prioriteiten liggen bij zijn gezin in Rijsbergen, en bij het familiebedrijf Van Donge & De Roo in Rhoon. Alles is erop gericht om zijn tweeling van 9 jaar de volwassen leeftijd
te zien bereiken. Daar moet hij veel voor laten. Zou hij nu vier dagen achter elkaar door het geluid gaan, kan hij een verdere toekomst op zijn verdomde buik schrijven.
Een buitenstaander merkt niets aan hem. Dennis de Roo oogt superfit, hij praat onafgebroken. Naar adem hoeft hij niet te happen. ''Ik loop met twee vingers in mijn neus 20 kilometer hard. Twee tot drie keer per week doe ik aan krachttraining. Ik voel me gezond.”
Schijn bedriegt. In september 2020 kreeg hij enorme last van zijn buik. Zijn huisarts vermoedde aanvankelijk dat het aan het ketogeen dieet lag dat hij op dat moment volgde. ''Dat was op dinsdag. Op zaterdag lag ik in het ziekenhuis waar na bloedafname bleek dat mijn ontstekingswaarde 255 was. Die mag hooguit 10 zijn. De oorzaak? Mesothelioom, een terminale vorm van kanker, als direct gevolg van asbest in zijn buikvlies. ‘Ga je begrafenis alvast maar regelen’, zeiden de artsen in koor. Met een prognose van een halfjaar tot een jaar was mijn situatie vrij hopeloos. Dat ik nu nog leef, is een wonder. Ik behoor tot de 20 procent die het langer dan twee jaar volhoudt met mesothelioom. Ik ben
nu pijnvrij, ik heb de ziekte redelijk onder controle. Tijdens de chemokuren was dat wel anders. Ik ben een paar keer onderuit geschoffeld. Kans op genezing is er echter niet. Ik hoop dat het uiteindelijk iets chronisch wordt, zodat ik mijn kinderen kan zien opgroeien, maar ik vrees dat dit ijdele hoop is.”