Page 25 - Hand in Hand - Editie 8

meteen op. De onderlinge band is zo sterk dat iedereen een oogje op elkaar houdt. Voor de vaste klanten voelt het café echt als een tweede thuis. De sfeer hier is ‘ruwe bolster, blanke pit’. We lijken misschien hard van buiten, maar vanbinnen heerst vriendelijkheid.”
Bellen met Café Ajax
“De overwinningen op Ajax zijn zonder twijfel mijn favoriete Feyenoord-wedstrijden”, vertelt
Wil. “Ik heb gewoon niks met die arrogantie uit 020. Na een nederlaag van Feyenoord krijg ik hier vaak telefoontjes van Ajax-supporters. Maar ik weet precies hoe ik ze moet aanpakken. Zodra ik de telefoon opneem, zeg ik met een Amsterdams
accent: ‘Goedemiddag, met Café Ajax.’ Even blijft het stil aan de andere kant. Daarna voeg ik toe: ‘Ja, echt, Café Ajax bestaat gewoon in Rotterdam.’ Kort daarna hangt de andere kant op.”
Verloren eer
“Onze wijk kent een grote diversiteit, wat zorgt voor interessante gesprekken met de jongeren
die hier opgroeien”, zegt Frans. “Veel van hen hebben we als kind zien opgroeien en naarmate ze ouder worden, is het boeiend om hun perspectieven te horen over uiteenlopende onderwerpen.
Soms gaat het over alledaagse dingen, andere keren over grotere thema’s, zoals een voetbalwedstrijd
tussen het Nederlands elftal en Marokko.” Plotseling mengt de café- eigenaresse zich in het gesprek.
“Ik heb niks met Oranje.” Er valt
een korte stilte. Frans kijkt haar verbaasd aan. “Ben je dan voor Marokko?” Wil schudt haar hoofd. “Nee, ik houd niet van het popie- jopie-gedrag dat eromheen hangt. De ambitie van de spelers voel ik niet altijd. Het lijkt wel meer show dan echte strijd voor je land. En bovendien, er spelen meestal te veel Ajacieden in Oranje”, voegt ze lachend toe. Frans knikt begrijpend. “Vroeger was het anders. Toen
was het een eer om voor je land te spelen. Maar nu? Ze krijgen toch wel dik betaald, dus die eer... die is niet meer hetzelfde.”
APRIL 2025
25