Page 59 - Hand in Hand editie 10

blijven, als anderen al doorgelopen waren. Zoals hij zorgvuldig het etiket ‘onbegrepen’ van Julio Cruz afpulkte, terwijl de Argentijn het mikpunt van kritiek was. Leo kon een jongen uit Santiago del Estero lezen alsof het zijn buurjongen was. Hij nam Cruz mee uit eten. Op de vraag waar ze over gepraat hadden, gaf Leo een zowel doodgewoon als ongebruikelijk antwoord. ‘Over het leven.’
Vertrouwen
‘Vertrouwen geven’, het is een
lege huls in het voetbal. Een containerbegrip, een retorische
reflex van trainers. Iets dat op een persconferentie goed klinkt, maar niets betekent. Vertrouwen geven... iets waarvan trainers doorgaans lijken te denken dat het valt of staat met het al dan niet opstellen van een speler. Speelminuten vormen vertrouwen, dat terugbetaald dient te worden.
Leo wist dat het zo niet werkte. Hij sprak het niet uit, hij liet het voelen. Zoals een hand op je rug die niets stuurt, maar toch laat voelen dat je niet alleen loopt. Het was precies de hand die Cruz nodig had, om Juventus
met twee goals te vellen in een legendarisch Champions League-duel in De Kuip, terwijl Don Leo toekeek zoals alleen hij dat kon. Stil, met een licht goedkeurend knikje, alsof hij simpelweg zag gebeuren wat hij al vermoed had.
Kampioen
De Primera División, de Copa del
Rey en de Supercopa de España met Real Madrid, en de Eredivisie met Ajax. Grote prijzen, maar in 1999 werd Leo Beenhakker kampioen met de club waar hij aan de hand van vader Hendrik Beenhakker naartoe ging. Geen grotere prijs denkbaar. Omdat het Feyenoord was. Omdat
hij haar overeind hield toen ze wankelde, omdat hij gekomen was toen het nodig was en een elftal formeerde dat de rug rechtte. Een team, een collectief dat hij had laten ademen. Een titel voor ‘zijn mensen’, vormgegeven op zijn manier. Spelers die hun plek voelden, hun rol kenden, hun rug recht hielden. Hij maakte ze niet beter dan ze waren. Hij maakte ze precies wie ze konden zijn. En op het moment dat Feyenoord de titel
won, stond Leo erbij zoals alleen hij dat kon. Niet op de voorgrond, niet verrast, maar alsof het precies was gegaan zoals het moest.
Herinnering
Leo vierde talloze successen, maar zijn grootste success is dat het
niet eens alleen zijn successen
zijn waaraan hij zal blijven worden herinnerd. Het is het virtuoze charisma, de ongeëvenaarde authenticiteit en zijn flair. Zijn
gevoel voor humor en de warmte en menselijkheid. De lichtheid waarmee hij gewichtige dingen droeg. De ruimte die hij liet voor echtheid en eigenheid, in een wereld die dit al lang en breed verstoten heeft. Hij had het talent om mensen zichzelf te laten zijn, zonder dat ze het doorhadden.
Als rook
God is als de wind, zegt men. Onzichtbaar, maar voelbaar. Leo was als rook. Tastbaar doch ongrijpbaar. Je zag hem, je voelde hem. En lang nadat hij vertrok, bleef zijn spoor nog hangen. Leo Beenhakker is er niet meer, maar de sigaar zal nooit doven.
JUNI 2025
59