Page 7 - Ταξιδι ι στο υψος της αγαπης

ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ

Σιωπηλά πουλιά μέσα στο δάσος
που ανθοφορούσε σιωπές ήμασταν .
Συλλέγαμε διαλεχτά κλαράκια
να χτίσουμε τη φωλιά μας
Σε ένα δρόμο χωρίς μονοπάτια
Περπατώντας στη σκιά της νύχτας
για να μην ενωθούν οι δρόμοι μας .
Δεν τολμούσαμε .Δεν πετούσαμε
Μόνο κοκκινίζαμε στον ήχο τον τυμπάνων
Με τα χέρια μας σωπαίναμε τα χάδια
Σταματούσαμε τα φιλιά βάζοντας
στην καρδιά μας την ακινησία .
Ταξιδιώτες πάντα σε όνειρα κρυφά
ψάχνοντας στη σκιά του ονείρου
να φανεί λίγο φως από τις γρίλιες
Ματώναμε την αγάπη με γρατζουνιές
Την πληγώναμε στη σιωπή του φεγγαριού
Λευκές οι ψυχές μας βουτηγμένες
στα δύσκολα σκοτεινά μονοπάτια
Λευκές και οι σάρκες μας αμόλυντες
Μ Μ
i i σε αυτές τις ώρες που οι λέξεις
l l δεν λένε τίποτα περισσότερο,
i i
o o μόνο τα χάδια, τα φιλιά και η σιωπή ταιριάζει .
s s Λευκά τα συναισθήματα μας θα επιστρέφουν
K K σ’ αυτήν την αγκαλιά του σκοταδιού.
o o Δεν τολμούν πλέον τα όνειρα να χαθούν...
n n
s s Δεν κοκκινίζουν πλέον στην θέα της γύμνιας,
t t όταν η ψυχή μένει χωρίς ίχνος ντροπής.
a a
n n Αναστενάζει της ψυχής η ανταρσία,
t t όταν τα σκέφτεται όλα...
i i
n n Μα σιωπά όταν τα μάτια αντικρίζουν τις ψυχές που
o o καρτερούν.
s s