Page 5 - The big move 2017_Neat
P. 5
Proloog
Wilfried die verhuisd, is aan zijn negende editie toe gerekend vanaf toen hij de
ouderlijke woning verliet bij zijn huwelijk (1972) tot nu heden toe. Opeenvolgend,
van de ouderlijke woning naar de Peter Benoitstraat, vandaar naar de Schoolstraat
(1975) dan naar de Westerstraat (1977) waar ze een woning hadden aangekocht voor
renovatie. Dit project liep uit op een mislukking en een enorme schuldenberg. Het
was er echt een mens onwaardige toestand in de kleine tuin lag een enorme berg
met allerhande afval. Na klachten van de buren over de ontstane geurhinder is er op
aanraden van mij dan een container besteld die ik en mijn vrouw dan tijdens onze
eindejaar vakantie met de schop en kruiwagen gevuld hebben met de berg afval. Op
dat moment zat hij op café hetgeen tegenover ons zeer minachtend overkwam.
Hieruit voortvloeiende keerde het koppel dan maar terug naar de ouderlijke woning
(1979) waar het na een tijd op een scheiding uitliep (1980). Vanaf nu verloopt het
solo voor hem en neemt hij zijn intrek aan het Brugsken 113 in de bijgenaamde
Mosterddreef (1982) vandaar naar Residentie Philomena in Lokeren (1985) dan
terug naar Sint-Niklaas in de Dahliaweg (1996) daarna terug naar de Schoolstraat
nummer 7 dit was in het jaar 1997 en laatst naar Hofstraat 138 bus 3 (2017). Een
verhuis op zichzelf staat voor velen als een zware opdracht. Van die negen
verhuizingen heeft Wilfried bij de eerste vier effectief meegewerkt in die zin dat bij
iedere verhuizing nieuwe meubelen werden aangekocht en geleverd en de verhuis
op zichzelf minder zwaar was. Daarentegen mag ik beweren dat ik en ook in zekere
mate mijn vrouw voor vier van deze verhuizingen voor 100 % de totale last hebben
gedragen waarvan zelf twee met behangen en verven inbegrepen. Dit allemaal
terwijl ik en mijn vrouw allebei werkten en moesten instaan voor de opvoeding van
twee kinderen. Deze laatste verhuis hebben ik en mijn vrouw volledig op onze
schouders gedragen er kwam geen enkele vriend of kennis van Wilfried aan te pas.
Hier kan men weerom spreken van “vrienden kent men in nood”. Rekening
gehouden met het feit dat wij ook niet zo jong meer zijn tezamen zijn we 130 jaar
oud. Een woordje van dank kon er amper af laat staan een beloninkje eerder kritiek
werd er gegeven vanop zijn bed. Het was gewoonweg heel denigrerend. Waar
sommigen het lef vandaan halen om zich zo te verheffen boven hun medemens
door zich te gedragen als een soort patriarch vind ik in zekere zin mensonwaardig.
Eigenlijk ben ik al heel mijn leven als dusdanig door hem behandeld een voorbeeld
toen ik een jaar of acht oud was en hij elf jaar was zaten wij op een morgen tijdens
het ontbijt recht over elkaar aan de eetkamertafel. Daarna moesten wij ons nog
aankleden. Op de stoel naast hem lagen zijn klederen waaronder ook op een
armlengte van hem zijn kousen. Toen opperde hij een bevel dat ik vanachter de
tafel moest komen om zijn kousen aan te geven. Na een ontstaan dispuut zei
moeder die hem door dik en dun steunde geef hem algauw zijn kousen om de rust
te bewaren.
De Cauwer William 2017
