Page 104 - MPFS Diwali E-Magazine 2022

ं
आधळी कोशशिीर
ं
ु
- रश्म लकतुक े

सगळ्ािरी िमलो होतो. ब-याि वरायांनी. इकडच्ा “आंधळ्ा कोणशंबीरीला.”

े
वतकडच्ा गप्पा झालया. नतर काय? आता काय बोलायि? काय नाव आहे नाही? ‘आंधळी कोणशंबीर !!!’
ं
े
ं
ं
े
े
े
एवढ्ा वरायांिी िरी. प्रतकीि आयुष्य दकतक अंशांच्ा आंधळपरािा वन कोणशंबीरीिा काही सबध आहे का?
कोनांनी बिललल, वेगळ, बोलण्ाि समान ववरयि हा, आता गािराच्ा कोणशंबीरीत अ िीवनसत् ममळते
े
े
े
े
खुटल. खर डोळ्ांसाठी, पर ती डोळस कोणशंबीर म्टली पादहिे.
े
ं
ं
होते ना असे? एखािी व्यक्ी खूप वरायांनी भेटलयावर णशवाय कोणशंबीर काय हाडामासािी व्यक्ी आहे आंधळी
ं
सुरुवातीला उत्ाहाने भरभरून बोलतो आपर. वाटत असायला? खरि कोरी काढला असेल हा खेळ, हे नाव?
काय सांगू वन दकती सांग! पर पाि िहा ममवनटाति वविार आला आपरही िीवनात आंधळी कोणशंबीरि
ं
ं
ववरय सपतात, बोलरे सपते. आता काय बोलायि असे खेळत असतो. प्रतकिर.
े
े
ती व्यक्ी वन आपरही वविार करू लागतो. अगिी तसि काहीिर डोळ्ांवर िांगुलपरािी सहनशक्ीिी पट्ी
ं
े
े
ं
झाल. पूवषीिी भांडर, एकत् बघघतलल घसनेमे, तुझी बांधतात. तांना वाईट, धोकािायक, सतापिनक
े
ं
े
ं
े
े
नोकरी माझी नोकरी, पुवषीि छि, नवरा, मुल, नातवड काही दिसति नाही आणर मग टक्टोरपे खात रहातात
े
ं
(न पादहलली) सगळ झाल. मग एक ववचित् शांतता.... आयुष्यभर. कादहंच्ा डोळ्ावर मत्रािी तर िुःखािी
े
े
े
ं
अवघडलली..... पट्ी . कधी कधी एकावर एक अहकार, मत्र, रिोध,
े
तेवढ्ात पदहलया पासून खेळािी आवड असरारी एक भीती...पट्टाि पट्टा असतात, धक् लागति असतात,
े
ू
े
िर म्राली “िला ग, आपर काहीतरी खेळ या.” मार बसतो..... पर हसून सािर करतो मारूस. पट्ीमात्
े
“रमी िालल?” एकीने वविारल. े काढत नाही. गांधारी तर आयुष्यभर आंधळी कोणशंबीरि
े
“ए मला नाही यत रमी” िूसरी म्राली. खेळली ना? स्वेच्छने ...का नाइलािास्तव....?.
े
े
“मला तर पत्े आणर तेही तेरा, एका हातात धरताि यत
नाहीत” वतसरी . किाचित ही पट्ी िारीवा िास्त तरलही करत असेल.
े
े
ु
े
े
“णशवाय पत्तांिा िोड आह का कराकड?” इवत मी फक् डोळ्ांना दिसते तसे नसत ह्ािी िारीव करून ित
ं
मग आमिा पत्े खेळण्ािा बेत पत्तांच्ा बगलयाप्रमारे असेल. िक्ुंनी (डोळ्ानी) नाही तर मनाने बुमद्ने पहा
ं
े
कोसळला. असा सिश ित असेल. खर ना? णशवाय म्रताति ना
ं
े
तावर एक म्राली “अग आंधळी कोणशंबीर खेळ. िुसर ‘पडल झडल तर माल वाढल.’ टक्टोरपे खाऊनि आयुष्य
े
ू
े
े
े
े
काही लागत नाही ताला. फक् एक रुमाल आणर तोही अघधक समृद् होत असेल आललया अनुभवांमुळ.
े
े
े
नसला तर ओढरी आहि.”
ू
ू
मग खोलीतील सामान िरा हलवून झाली सुरवात मग रडीिा डाव खेळतात तांि काय? ते हळि खालन
े
ं
बघतात पायाखालिी िमीन; पर तांना आनिि ममळत
नाही खेळािा. तो आवाि, दक ं िाळ्ा, य इकड, झरकन
्ग
े
े